«Όχι μη μην με αφήνεις μηηηηηηηη σε παρακαλώ γύρνα πίσω σε παρακαλώωωωω όχιιιιιιιιιι»
Πάλι το ίδιο όνειρο πάλι ο εφιάλτης μου με ξυπνά άλλα δεν θα το βάλω κάτω
Σήμερα ξεκινάω την νέα μου ζωή σήμερα είναι η αρχή για το νέα μου ξεκίνημα
Δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να μου το χαλάσει αυτό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου μέσα στα δάκρυα μου.
Προχωρούσα στο προαύλιο της σχολής και ένιωθα ότι όλοι με κοιτούσαν «ανοησίες» είπα στον εαυτό μου και προχώρησα πιο αποφασιστικά.
«καλημέρα σας» είπα στην γραμματέα
«καλημέρα σας πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω??»
«ονομάζομαι Ιζαμπέλα Σουάν και μου είπαν να έρθω σε σας για να μου δώσετε το πρόγραμμα μου»
«ναι φυσικά, μισό λεπτό παρακαλώ»
«ναι ευχαριστώ θα περιμένω»
Έριξα μια ματιά τριγήρο μου στους φοιτητές που είχαν πλημμυρίσει την αίθουσα με ένα άδειο βλέμμα και τότε είδα ένα παράξενο κορίτσι να με κοιτάει στα μάτια με απορία, τα μάτια της με αιχμαλώτισαν ένιωθα σαν να τα ήξερα, ήταν τόσο γνωστά και όμως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου.
Γύρισα και κοίταξα αλλού χωρίς να δίνω σημασία και τότε η γραμματέας με επανέφερε και πάλι στην πραγματικότητα.
«Ορίστε δεσποινίς Σουάν, το πρώτο σας μάθημα ξεκινάει σε μία ώρα, αν θέλετε κάντε μια βόλτα να δείτε και τους υπόλοιπους χώρους και μετά ανεβείτε στον πρώτο όροφο που είναι οι τάξεις, στο χαρτάκι που σας έδωσα έχει αρκετές λεπτομέρειες, δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτείτε»
«ευχαριστώ πολύ»
«παρακαλώ καλή αρχή» μου είπε και με ένα νεύμα ευχαριστίας έφυγα απο κοντά της
Τι να κάνω τώρα για να περάσει η ώρα, σκέφτηκα
Βγήκα στο προαύλιο και κοίταξα γύρο μου, όλοι οι φοιτητές ήτα εδώ και εκεί διασκορπισμένοι.
Δεν ήταν στον χαρακτήρα μου απο το πουθενά να κάνω φιλίες και ιδίως μετά το τελευταίο συμβάν, αυτό είχε γίνει χειρότερο. Δεν άντεχα να με κοιτάνε, πόσο μάλλον να μου μιλάνε. Δεν ήθελα να βρίσκομαι σε παρέες και αυτό ήξερα ότι έπρεπε να αλλάξει, αν ήθελα μια νέα αρχή τότε θα έπρεπε να αφήσω πίσω την παλιά.
Προχώρησα στο προαύλιο χωρίς να ξέρω τι θέλω ή τι έπρεπε να κάνω, βρήκα ένα άδειο μαγκάκι και έκατσα εκεί, έβγαλα το χαρτάκι που μου είχε δώσει μόλις πριν λίγο η γραμματέας και άρχισα να το μελετώ.
«Μπορώ??»
«Συγνώμη??» είπα με απορία και σήκωσα το κεφάλι μου
Ήταν η ίδια κοπέλα, η κοπέλα που με κοίταγε πριν με απορία.
Και με την ίδια απορία τώρα με ρωτούσε
«Μπορώ να κάτσω?»
«Ναι φυσικά» αποκρίθηκα και έκανα ασυναίσθητα πιο εκεί για να τις κάνω χώρο να κάτσει
«Με λένε Αλις εσένα?»
«Μπέλα»
«χάρηκα πολύ»
«και εγώ» της είπα και έτηνα το χέρι μου
Το άρπαξε αμέσως με έναν ενθουσιασμό που μπορώ να πω ότι μου άρεσε
Είχε έναν υπέροχο αέρα και η αισιοδοξία που εκπέμπονταν απο το σώμα της - και μόνο που ήταν δίπλα μου - με έκανε να νιώθω ασφάλεια, να νιώθω οικία λες και γνωριζόμασταν όλη μας την ζωή.
«σε ξέρω απο κάπου?» την ρώτησα ξαφνικά
«εεεε» για μια στιγμή την είδα να κοκαλώνει «όχι δεν νομίζω» μου απαντά «άλλωστε σίγουρα θα το θυμόμουνα»
«συγνώμη αλλά μου φαίνεσαι τόσο οικία, απο την στιγμή που σε είδα νιώθω σαν να σε ξέρω όλη μου την ζωή»
Χαχαχα γέλασε ήσυχα
«αυτό είναι καλό, γιατί και εμένα μου έκανες πολύ καλή εντύπωση απο την στιγμή που σε είδα, θες να κάνουμε παρέα?»
«φυσικά γιατί όχι» απίστευτο αυτό το είπα εγώ??? Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως γίνετε να νιώθω τόσο εμπιστοσύνη σε αυτό το άγνωστο κορίτσι
«ωραία. Σε ποια μαθήματα είσαι??»
«να δες» της είπα και τις έδωσα το χαρτί
το κοίταξε μια στιγμή και αναφώνησε
«δεν το πιστεύω αυτό είναι υπέροχο»
«τι συμβαίνει Αλίς?»
«στα περισσότερα θα ήμαστε μαζί, δεν είναι τέλειο??»
«ναι πραγματικά, πολύ χαίρομαι γι αυτό»
«το απόγευμα τι κάνεις??»
«δεν ξέρω μάλλον θα αράξω σπίτι, δεν γνωρίζω κανέναν εδώ οπότε δεν έχω και πολλά να κάνω»
«κανέναν??? Και εγώ???»
«συγνώμη σχεδόν κανέναν» είπα και γέλασα με την έκφραση της, αν μπορείς να την χαρακτηρίσεις σίγουρα θα την έλεγες νεράιδα της χαράς, γιατί μόνο χαρά μπορείς να νιώσεις δίπλα της.
«το απόγευμα θα πάω σε ένα εργαστήρι δραματικής τέχνης που διδάσκει ο αδελφός μου για να παρακολουθήσω τα μαθήματα του, θες να έρθεις?»
«σίγουρα μου κάνεις πλάκα, εγώ να παρακολουθήσω μαθήματα δραματικής» χαχαχαχα
«οοοοοο έλα τώρα και εγώ δεν πάω για ηθοποιός άλλα θα έχει πλάκα»
«Αλις καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι σωστό??»
«και γιατί παρακαλώ»
«όσοι θα είναι εκεί θα πάνε γιατί πραγματικά τους ενδιαφέρει και εμείς θα πάμε εκεί για χαβαλέ??»
«χαχαχα μα δεν είπα να πάμε για χαβαλέ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα πράγματα μπορούμε να μάθουμε απο αυτά τα μαθήματα και θα μας βοηθήσουν και στην καθημερινότητα μας»
«πως ακριβός???»
«θα δεις, δεν δέχομαι όχι, θα έρθω να σε πάρω κατά τις 5, αν δεν είσαι έτοιμη είμαι ικανή να σε πάρω ακόμα και αν φωράς πιτζάμες και να σε σύρω στην σχολή με το ζόρι»
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα «είσαι απίστευτη»
«το ξέρω, πάμε?»
«ωχ ναι τα μαθήματα κόντεψα να τα ξεχάσω» της είπα και σηκωθήκαμε απο το παγκάκι μαζί
Εκεί που προχωράγαμε την τράβηξα απο το χέρι και την ανάγκασα να γυρίσει να με κοιτάξει
«Αλις?»
«τι είναι καλή μου?
«Σε ευχαριστώ»
«για πιο πράγμα?»
«δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το έχω ανάγκη αυτό»
«ειλικρινά Μπέλα δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»
«εννοώ την φιλία σου Αλις» και την κοίταξα στα μάτια
«Μπέλα» είπε και με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο
«φαίνεσαι πολύ δυστυχισμένη και πραγματικά δεν μπορώ καταλάβω τι είναι αυτό που σε βασανίζει, άλλα μην ανησυχείς δεν θα σε πιέσω να μου πεις εκτός και αν το θες η ίδια»
«ο Αλις σε ευχαριστώ, πραγματικά σε ευχαριστώ» της είπα και άρχισα να κλαίω
«ο έλα τώρα τι είναι αυτά, πάμε γιατί θα αργήσουμε, αυτοπεποίθηση αδελφούλα αυτοπεποίθηση και όλα θα πάνε καλά, έχε μου εμπιστοσύνη»
Κούνησα το κεφάλι και σκούπισα τα δάκρυα μου
Μια νέα αρχή, υπενθύμισα στον εαυτό μου και κινήσαμε για το πρώτο μάθημα.
Η μέρα κύλησε πολύ ομαλά και ευχάριστα θα μπορούσα να πω, με πρωταγωνίστρια την Αλις στα κοινά μας μαθήματα, να έχει άποψη για όλα και να κάνει παρατηρήσεις κάθε τρις και λίγο στους καθηγητές όταν κάτι δεν της άρεσε ή δεν θεωρούσε σωστό και παρόλο που θα περίμενε κανείς οι ίδιοι να νευριαζουν, τους κατάφερνε να τα δέχονται και μάλιστα να μαγεύονται από τα λόγια της και να την ενθαρρύνουν να συνεχίσει, διασκεδάζοντας.
Στην αρχή ένιωθα άβολα αφού καθόμουν δίπλα της και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα βλέμματα όλων να πέφτουν και απάνω μου, αλλά μετά από λίγο άρχισα να το διασκεδάζω και σιγά σιγα να μπαίνω και εγώ στο τριπάκι της και να λέω χωρίς ντροπή την άποψη μου.
Η ώρα κόντευε 5 και ήδη είχα μετανιώσει που είχα δεχτεί να πάω μαζί της στο εργαστήρι δραματικής τέχνης που δίδασκε ο αδελφός της άλλα από φόβο μην πραγματοποιήσει την απειλή της ετοιμάστηκα και την περίμενα να έρθει.
Ντριννννννννν ντριννννννννννννννννν
«Ε Μπέλα θα αργήσουμε» άκουσα την ανυπόμονη φωνή της
Ήταν μόλις 5 παρά τέταρτο πως κάνει έτσι
Ανοίγοντας την πόρτα
«βρε Αλίς αφού ήρθες νωρίτερα πως θα αργήσουμε?»
«είσαι έτοιμη?»
«ξέρεις Αλις δεν νομίζω οτ-«
«μπλούζα φοράς, παντελόνι και παπούτσια, άρα είσαι έτοιμη πάμε» και με τράβηξε από το χέρι
«περίμενε την τσάντα μου Αλιςςςςς» με το ζόρι πρόλαβα να πιάσω την τσάντα μου πριν κλήση την πόρτα
«προς τι όλη αυτή η βιασύνη??» ρώτησα
«σου είπα θα αργήσουμε»
«οκ»
Στον δρόμο μιλούσε ακατάπαυστα τις περισσότερες ερωτήσεις της έπρεπε να της ζητήσω να μου τις ξανακάνει γιατί από την βιασύνη της δεν καταλάβαινα τι με ρώταγε.
«δεν μου είπες» λέει σε μια στιγμή
«έχεις αγόρι?»
«εεε ... όχι δεν θα το έλεγα»
«δηλαδή?? Έχεις ή δεν έχεις???»
«δεν το εννοούσα έτσι»
«και τότε πως το εννοούσες??»
«να πως να σου το εξηγήσω....»
«Μπέλα τι συμβαίνει?? Με τρομάζεις»
Γέλασα με το ύφος της
«συγνώμη γιατί γελάς?»
«να είναι ο τρόπος που το είπες»
«θα μου πεις ή θα με σκάσεις???»
«ηρέμησε Αλις δεν είναι κάτι ανησυχητικό, απλός δεν είχα ποτέ αγόρι και να ξέρεις πάντα με φέρνει σε αμηχανία αυτή η ερώτηση»
«αλήθεια?? Πραγματικά το εννοείς??? Δηλαδή .....»
«δηλαδή τι?» την ρώτησα και την είδα να αλλάζει πρόσωπο, ένιωσα σαν πόνο η κάτι τέτοιο
«τίποτα τίποτα» βιάστηκε να πει «συγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση»
«μην ανησυχείς δεν με πείραξε και τόσο»
«φτάσαμε» είπε ξαφνικά και πάρκαρε σε έναν χώρο που δεν πίστευα ότι θα χώραγε ποτέ το αυτοκίνητο της με μια απλή κίνηση.
Βγήκαμε και προχωρήσαμε προς την είσοδο του εργαστηρίου και σταματήσαμε μπροστά στην γραμματεία
«καλησπέρα δεσποινίς Αλις τι κάνετε?» ρώτησε ευγενικά η γραμματέας
«καλησπέρα Τετα και σταμάτα να με αποκαλείς δεσποινίς είναι πολύ εκνευριστικό σκέτο Αλις οκ?»
«σκέτο Αλις»είπε και χαχανίσανε μαζί
«Λοιπόν Τετα έφερα μαζί μου μια φίλη μου για να γραφτεί στα μαθήματα, θέλω να κάνεις τα πάντα για να είναι στο τμήμα που είμαι και εγώ, σε παρακαλώωωωω» είπε και πετάρισε τα βλέφαρα της με ένα νάζι
Η κοπέλα σάστισε και αφού πήρε μια ανάσα της απάντησε
«ναι ναι φυσικά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου»
«οοο έλα τώρα Τέτα θα το κάνεις έτσι? Για μένα?»
«ναι ναι φυσικά» ξανά απάντησε η κοπέλα σαστισμένη
«μισό λεπτό να πάω να δω το πρόγραμμα του κυρίου Κάλεν και έρχομαι»
«οκ σε περιμένουμε»
«Αλις γιατί- «
«σσσς ξέρω εγώ τι κάνω, άλλωστε θα δεις ότι είχα δίκιο να επιμένω»
«γιατί???»
«οοοο λίγο εμπιστοσύνη Μπέλα λίγο εμπιστοσύνη»
«ένταξη ότι πεις»
Αυτό που ακολούθησε μετά μου έκοψε την ανάσα
Την ώρα που περίμενα με να γυρίσει η Τέτα με το πρόγραμμα μπήκε στην σχολή εκείνος
«Εντουάρτ» φώναξε η Αλις και τότε γύρισε, η ματιά του έπεσε πάνω μου και κοκάλωσε.
Τα μάτια του πρόδιδαν έκπληξη, ξάφνιασμα και πόνο, όμως μόνο για μια στιγμή, πράγμα που με έκανε να πιστεύω ότι μπορεί και να το φαντάστικα. Άμεσως βρήκε τον αυτοέλεγχο του, έκανε ένα νεύμα στην Αλις αποφεύγοντας να με κοιτάξει και εξαφανιστικε.
Εγώ έμεινα σαν χαζή να τον κοιτάω να απομακρύνετε, έχοντας την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι σαν ...... «ανοησίες» είπα στον εαυτό μου και προσπάθησα να ηρεμήσω.
«μην του δίνεις σημασία έχει πολλά στο κεφάλι του, θα δεις μόλις τον γνωρίσεις θα καταλάβεις πόσο εντάξει τύπος είναι»
«μμμμμ» είπα απορροφημένη στις σκέψης μου
Τα μάτια του, μα πως είναι δυνατόν, τα μάτια του να μου θυμίζουν «ανοησίες» ξανά επανέλαβα στον εαυτό μου, δεν πρόλαβες να τον κοιτάξεις και σου θυμίζουν.... αλλά τι, τι μου θυμίζουν????
«Αλις??»
«Ναι Τέτα μου»
«όλα οκ υπάρχει κενή θέση άρα μπορούμε να την βάλουμε στο δικό του μάθημα»
«τέλεια» αναφώνησε η Αλις χτυπώντας παλαμάκια σαν μικρό παιδί
Και τότε μας έδωσε η Τέτα να συμπληρώσουμε τα απαραίτητα χαρτιά.
Αφού ήταν όλα έτοιμα πήγαμε στην τάξη και περιμέναμε να αρχίσει το μάθημα
Ακόμα και με την παρουσία της Αλις που είχε αρχίσει να μου δίνει αυτοπεποίθηση όταν βρισκόμουνα κοντά της και πάλι ένιωθα πολύ αμήχανα με όλα αυτά τα βλέμματα στραμμένα απάνω μου.
«μην τους δίνεις σημασία απλός είσαι η καινούργια, θα το ξεπεράσουν γρήγορα»
Κούνησα το κεφάλι μου και πάλεψα αρκετά ώστε να μην δίνω σημασία
Και τότε μπήκε αυτός
Η καρδιά μου σκίρτησε άρχισε να χτυπά άρρυθμα
Μα τι μου συμβαίνει??? Γιατί με κάνει να νιώθω έτσι?? Είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω και όμως? Όμως τι χαζή?? Ρώτησα τον εαυτό μου
«καλησπέρα σας παιδιά»
«καλησπέρα κύριε Κάλεν» αναφώνησαν όλοι μαζί
«βλέπουμε έχουμε και καινούργια σπουδάστρια στην παρέα μας» είπε και με κοίταξε μέσα στα μάτια
Και τότε τα έχασα, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, ξέχασα πως αναπνέουν.
Οχι Μπέλα παραλογίζεσαι, πως είναι δυνατόν
Τα μάτια του τα ίδια μάτια που είχα δει εκείνη την βραδιά, τα ίδια μάτια που με κοίταζαν καθώς μου έσωζαν την ζωή, μπορεί να είναι μπλε αλλά θα ορκιζόμουν ότι είναι τα ίδια και η φωνή του, χριστέ μου η ίδια βελούδινη φωνή που με εκλιπαρούσε να μην τον φοβάμαι.
Είχα μείνει άφωνη κάποιος μου μίλαγε αλλά εγώ δεν άκουγα, ένιωσα την Αλις να με σκουντά και να προσπαθεί να μου αποσπάσει την προσοχή
«Μπέλα ξύπνα σε ρωτάει πως σε λένε»
Με απροθυμία πήρα τα μάτια μου από εκείνον και γύρισα στην Αλις
«πρέπει να φύγω» είπα ψιθυριστά τόσο σιγανά και δεν ήμουν σίγουρη αν με άκουγε ή όχι
«Μπέλα?» άκουσα την φωνή του να μου λέει
Γύρισα και τον κοίταξα, δεν ξέρω τι πρόδιδε το πρόσωπο μου εκείνη την στιγμή άλλα εγώ ένιωθα να πνίγομαι ήθελα να φύγω να τρέξω ήθελα (και άρχισαν να κυλούν τα δάκρυα μου)
«συγνώμη» ψέλλισα και σηκώθηκα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και βγήκα έξω τρεχοντας
Είχε αρχίσει να βρέχει και μαζί με τα δάκρυα μου δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου
Η αίσθηση του χώρου και του χρόνου είχαν εξαφανιστεί
Δεν ήξερα καν που είμαι που πάω ή τι κάνω και ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή θα κατέρρεα
«Μπέλα?» ξανά άκουσα την φωνή του και τότε όλα μαύρισαν
σχόλια για το Fanfiction μπορείτε να αφήνετε εδώ
Κεφάλαιο 2< > Κεφάλαιο 4
