Πετάχτηκα επάνω και ξέσπασα σε λυγμούς
Άλλο ένα όνειρο Μπέλα άλλο ένα όνειρο έλεγα στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω τον εαυτό μου
6 μήνες είχαν περάσει από εκείνη την τρομερή νύχτα
6 μήνες και πάντα το ίδιο όνειρο κυριαρχούσε τα όνειρα μου
Εκείνα τα δύο κόκκινα ματιά να με κοιτούν και να με παρακαλούν να ζήσω
Γιατί???? Γιατί ???? γιατί δεν με λύτρωνε από αυτό το μαρτύριο γιατί δεν μου έπαιρνε την ζωή όπως είχε κάνει στου άλλους δύο? Γιατί με άφησε να ζω? Γιατί?????
Οι τελευταίοι 6 μήνες ήταν σαν να ζούσα σε ένα όνειρο
Ήμουν και συμπεριφερόμουν σαν ένα ζωντανό φάντασμα
Με το ζόρι έτρωγα με το ζόρι περπάταγα, πάντα κλεισμένη στον εαυτό μου, έκανα ότι μου λέγανε να κάνω σαν ρομποτ, πήγαινα στο σχολείο, γύριζα, διάβαζα, όμως μέσα μου ήμουν κενή, άδια και πονούσα, πονούσα φριχτά γιατί όλα όσα είχα αποφασίσω να κάνω άλλαξαν μέσα σε εκείνη την βραδιά
Ήξερα μόνο ότι έπρεπε να ζήσω, ήξερα μόνο ότι έπρεπε να συνεχίσω χωρίς να ξέρω το γιατί, τι νόημα έχουν όλα αυτά αφού
Τοκ τοκ
«Μπέλα είσαι μέσα??»
«τι θες μαμά??»
«θέλω να σου μιλήσω»
«οκ»
«Καλή μου άκουσε με σε παρακαλώ, ξέρω ότι σε λίγο θα φύγεις άλλα ακόμα και τώρα δεν είναι αργά να αλλάξεις γνώμη σε παρακαλώ»
«Μαμά μην το παιδεύεις άλλο, την έχω πάρει την απόφαση μου και είναι οριστική»
«μα καρδιά μου σε παρακαλώ, πως θα ζήσεις σε μια τέτοια πόλη τόσο μακριά απο εδώ μόνη σου??»
«θα τα καταφέρω, ξέρω ότι θα είναι δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρω, πρέπει να τα καταφέρω»
«γιατί καλή μου πρέπει?»
«γιατί βαρέθηκα να περιμένω μαμά, κουράστηκα να είμαι απελπισμένη, θα συνεχίσω την ζωή μου και θα φτιάξω μια νέα αρχή για όσο και να κρατήσει»
«μα καρδιά μου πιο το νόημα να το κάνεις? μείνε και κάνε την αρχή σου εδώ»
«ακους τι λεςςςςςςςςςςςς- ξέσπασα- ακούς τι μου λες??? Ξέρω ότι είμαι καταδικασμένη δεν χρειάζεται να μου το πετάς κατάμουτρα και όπως και να έχει δική μου είναι η ζωή και θα την κάνω ότι θέλω, τελεία και παύλα και δεν χρειάζεται να με πας στο αεροδρόμιο θα πάρω ταξί, έτσι θα είναι καλύτερα για όλους μας»
«Μπέλα μου εγώ...»
«Μην πεις τίποτα μαμά σε μια ώρα φεύγω ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, τώρα άσε με να ανασυγκροτηθώ και θα τα πούμε κάτω»
«όπως θες» είπε νευριασμένα και έφυγε
6 μήνες τώρα προσπαθούσε να με συνεφέρει 6 μήνες προσπαθούσε να με πείσει να κοιτάξω μπροστά μέχρι που ήρθε η απάντηση από το Νταρτμουθ και τότε όλα άλλαξαν
Εκεί που ήθελε να συνεχίσω την ζωή μου εκεί άρχισε να μου την κάνει μαρτύριο
Έλεγε και ξανά έλεγε ότι δεν θα με αφήσει να πάω, δεν θα μου το επιτρέψει αυτό, άλλα ήξερε πολύ καλά ότι δεν μπορούσε και να με εμποδίσει να το κάνω.
Τα λεφτά δεν ήταν πρόβλημα μιας και ο πατέρας μου μου είχε εξασφαλίσει ένα αρκετό μεγάλο ποσόν γι αυτόν τον σκοπό πριν φύγει απο κοντά μας και το γεγονός ότι ήμουν πλέον 20 έκανε τα πράγματα πιο έυκολα στο θέμα της κηδεμονίας
Προσπάθησε με χίλιους τρόπους να προσβάλει την διαθήκη άλλα δεν τα κατάφερε και έτσι όλα κύλησαν όπως τα ήθελα εγώ.
Μια ώρα ακόμα έλεγα στον εαυτό μου. Μια ώρα ακόμα και η νέα μου ζωή αρχίζει.σχόλια για το Fanfiction μπορείτε να αφήνετε εδώ
Κεφάλαιο 1< > Κεφάλαιο 3
