The Destiny "16b. Το ξεκαθάρισμα"

«Και κάτι τελευταίο…» τον πρόλαβε πριν εκείνος ανοίξει την πόρτα και καθώς γύρισε να την κοιτάξει παραξενευμένος η Μάριαν πλησίασε τον λαβομάνο. Πιάνοντας την κανάτα με το καθαρό νερό άρχισε να ξεπλένει το χέρι της που είχε λερωθεί από το αίμα της.

«Γνωρίζεις πως με φωνάζουν στα μέρη μου;» τον ρώτησε χωρίς να τον κοιτά.

«Θάνατο» είπε απευθείας εκείνος. 

«Γνωρίζεις και γιατί;» συνέχισε εκείνη ενώ τινάζοντας το χέρι της έπιανε την καθαρή πετσέτα που της πρόσφερε ο Λουδοβίκος για να το στεγνώσει.

«Γιατί λένε όταν πιάνει τον καρπό κάποιου εκείνος μετά από λίγο πεθαίνει» της είπε λίγο ψυλλιασμένος και λίγο τρομοκρατημένος μαζί.

«Και πιστεύεις ότι έχουν δίκιο;» τον ρώτησε ενώ παρατώντας την πετσέτα πάνω στο τραπεζάκι γύρισε να τον κοιτάξει.

«Δεν ξέρω… τουλάχιστον εγώ δεν πέθανα» της είπε αυτό που πίστευε με ειλικρίνεια.

«Έχουν δίκιο Κωνσταντίν» τον διαβεβαίωσε. «Με μια μικρή διαφορά… δεν προκαλώ εγώ τον θάνατο τους απλά τον βλέπω» του εξήγησε και ο Κωνσταντίν πήρε μια ανακουφιστική ανάσα. «Και ξέρεις ότι έχω ήδη δει και τον δικό σου θάνατο…»

«Μα ήταν όλο στημένο, ήξερα ότι ο παππούς ήθελε απλά να σε κάνει να πιστέψεις ότι θα με σκοτώσει αλλά δεν θα το έφτανε ποτέ μέχρι το τέλος» αντέδρασε εκείνος και η Μάριαν σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος της γύρισε την ματιά της με ενδιαφέρον προς τον Λουδοβίκο που στεκόταν δίπλα της.

«Αλήθεια…;» ρώτησε κοιτώντας τον με θαυμασμό και αμέσως μετά γύρισε την ματιά της προς τον Φράνσις. «Και το ήξερες και εσύ αυτό;» τον ρώτησε αλλά πριν εκείνος της απαντήσει ο Κωνσταντίν τον πρόλαβε.

«Ο Φράνσις δεν ήξερε τίποτα… σε διαβεβαιώνω και ξέρεις ότι δεν μπορώ να πω ψέματα όσο έχω αυτό το πράγμα ακόμα να κυλάει μέσα στις φλέβες μου» της είπε γρήγορα και γύρισε να τον κοιτάξει.

«Και πως είσαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό;» τον ρώτησε με πραγματική περιέργεια.

«Αφού τον ξέρεις πόσο παθιασμένος είναι μαζί σου Μάριαν. Αν ήξερε ότι θα σου αγγίζαμε έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά σου δεν θα υπήρχε περίπτωση να μας αφήσει να την γλυτώσουμε χωρίς πρώτα να μας κάνει να ματώσουμε γι’ αυτό» γέλασε.

«Οπότε και η ξιφομαχίας σας ήταν ένα ακόμα κόλπο» διαπίστωσε γελώντας χωρίς να είναι ικανή να το πιστέψει.

«Αλήθεια πίστεψες ότι ο πατέρας θα τον άφηνε να είναι τόσο μαλθακός;» την ρώτησε εκείνος πίσω δύσπιστα.

«Όπως και να έχει…» είπε εκείνη αναστενάζοντας βαριά ενώ έτριβε τα μάτια της για να καταφέρει να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της. «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» εξέφρασε κάτω από τον αναστεναγμό της αυτό που ήθελε από την αρχή να του πει και εκείνος έκανε ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος της.

«Τι θες να πεις με αυτό;» την ρώτησε παγωμένος.

«Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να βλέπω αυτά τα οράματα Κωνσταντίν…» του είπε σοβαρά κοιτώντας τον στα μάτια. «Προσπάθησα να αλλάξω την μοίρα αυτών τον κακόμοιρων ανθρώπων. Προσπάθησα να σταματήσω τον θάνατο τους αλλά ότι και να έκανα η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια και εγώ ήμουν εκεί για να τους δω να πεθαίνουν… όλους, εκτός από δύο» του τόνισε. «Και ο πρώτος που κατάφερα να γλυτώσω από αυτήν την μοίρα ξέρεις τι μου δίδαξε μόλις σήμερα;» τον ρώτησε.

«Τι;» την ρώτησε ξέπνοα.

«Ότι μπορείς να ξεγελάσεις τον θάνατο αλλά όχι για πάντα» του είπε εκείνη ενώ γύριζε την ματιά της προς το βέλος που έστεκε ακίνητο και σφηνωμένο πάνω στον τοίχο.

«Δεν καταλαβαίνω» της είπε ειλικρινά.

«Την στιγμή που πήρες την απόφαση να πατήσεις την σκανδάλη Κωνσταντίν, αυτόματα υπέγραψες την καταδίκη σου» του δήλωσε και ο Κωνσταντίν άρχισε να ανασαίνει γρήγορα.

«Δεν είναι μόνο η δική σου καρδιά μαγεμένη Κωνσταντίν είναι και το δικό μου σώμα» του αποκάλυψε και ο Κωνσταντίν έμεινε με ανοιχτό το στόμα. «Όποιο βέλος προσπαθήσει να με πετύχει εκείνο αυτόματα γυρίζει στον κάτοχο του και δεν σταματά να τον κυνηγάει αν δεν τον βρει στην καρδιά» του εξήγησε και εκείνος αυτόματα έχασε την ανάσα του.

«Δηλαδή αν δεν μάγευες την καρδιά μου…»

«Ώστε τώρα πιστεύεις ότι είμαι μάγισσα;» τον ρώτησε ενώ γέλαγε κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά με δυσπιστία.

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις» διαπίστωσε ο Φράνσις φωναχτά την διαπίστωση του καθώς κοίταζε το βέλος τελείως σοκαρισμένος.

«Να το καθυστερήσω μόνο» του επιβεβαίωσε εκείνη σοβαρεύοντας. «Αν κάποιος – ή μάλλον να το πούμε σωστά – κάποια βρει τον τρόπο να το ελευθερώσει και διαπιστώσει τι μπορεί να κάνει αλλά περισσότερο πως…» είπε με υπονοούμενο προς τον Κωνσταντίν.

«Θα το χρησιμοποιήσει εναντίων μου» συμπλήρωσε τα λόγια της ο Κωνσταντίν καταλαβαίνοντας πλέον ακριβώς τι εννοούσε.

Αν η Κάθριν μάθαινε για όλα αυτά σίγουρα δεν θα τα άφηνε ανεκμετάλλευτα.

«Μάλλον εναντίων μου εννοεί» είπε συνειδητοποιημένος πια ο Φράνσις.

«Μάλλον εναντίων όλων μας» διόρθωσε ο παππούς τους και η Μάριαν ανασήκωσε τους ώμους κουρασμένα.

«Γι’ αυτό υπάρχει λόγος που κάποια μυστικά πρέπει πάντα να παραμένουν καλά φυλαγμένα» επιβεβαίωσε τα λόγια όλων τους.

«Από μένα δεν πρόκειται να το μάθει κανείς» τους έδωσε τον λόγο του ο Κωνσταντίν.

«Είμαι σίγουρη γι’ αυτό» τον διαβεβαίωσε η Μάριαν. «Τώρα πήγαινε στην αποστολή σου και καθυστέρησε την περιβόητη συνάντηση όσο μπορείς ώστε να προλάβω να πω δύο κουβεντούλες με τον πρίγκιπα γλυκούλη» είπε με νόημα κάνοντας ξεκάθαρο το πόσο άγριες διαθέσεις είχε.

«Καλή τύχη αδελφούλη» είπε γρήγορα ο Κωνσταντίν και πριν το μετανιώσει η Μάριαν και τον σταματήσει πάλι έφυγε σαν σίφουνας.

«Σίγουρα θα την χρειαστεί» δήλωσε με έμφαση ο παππούς τους και μόλις η πόρτα έκλεισε ξανά πίσω από τον Κωνσταντίν η Μάριαν γύρισε την ματιά της προς τον Λουδοβίκο.

«Μην νομίζεις ότι εσύ θα την γλυτώσεις έτσι απλά αλλά για την ώρα τρέχα πίσω του και μην γυρίσεις ξανά αν η γλυκιά μου πεθερούλα δεν έχει πειστεί απόλυτα ότι η ιστορία του είναι αληθινή» του είπε επιτακτικά και εκείνος χτυπώντας προσοχή σήκωσε το χέρι στο ύψος του μετώπου του για να την χαιρετήσει στρατιωτικά.

«Μάλιστα στρατηγέ μου» είπε και πριν προλάβει η Μάριαν να κουνηθεί από την θέση της εκείνος αυτόματα εξαφανίστηκε.

«Θα σε φτιάξω και εσένα έννοια σου» μουρμούρισε και μόλις άκουσε τον Φράνσις πίσω της να γελάει γύρισε προς την μεριά του έκπληκτη. «Μπορώ να μάθω που ακριβώς είναι το αστείο;» τον ρώτησε και εκείνος άρχισε να κουνάει το κεφάλι αρνητικά τρίβοντας με δύναμη τα μάτια του.

«Θα μπορούσα να σου πω αλλά δεν νομίζω ότι είσαι σε θέση να το εκτιμήσεις αυτήν την στιγμή, οπότε λέω να το κρατήσω για τον εαυτό μου αν δεν σε πειράζει» της απάντησε εκείνος και η Μάριαν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μετά από όλα αυτά είχε όρεξη να κάνει και αστειάκια.

«Έχεις μεγάλο θράσος…»

«Ειλικρινά το μόνο που έχω αυτήν την στιγμή…» είπε ξεψυχισμένα ενώ καθόταν πάνω στο κρεβάτι για να πάρει μια ανάσα. «Είναι ένα τεράστιο πονοκέφαλο και μια καρδιά που θέλει σώνει και ντε να ξεπηδήσει από το στήθος μου. Χριστέ μου!...» αναφώνησε πιάνοντας την καρδιά του αγκομαχώντας ακόμα. «Έχεις ιδέα πόσο τρομακτική γίνεσαι ώρες, ώρες;» την ρώτησε ενώ πάλευε να πάρει μερικές ανάσες για να καλμάρει τους χτύπους της καρδιάς του.

«Όχι Φράνσις, εσύ είσαι αυτός που δεν έχει ιδέα πόσο τρομακτική πραγματικά μπορώ να γίνω, γι’ αυτό μίλα» απαίτησε και την κοίταξε δύσπιστα.

«Μα τι περισσότερο μπορώ να πω που δεν έχεις καταλάβει ήδη;» την ρώτησε αγανακτισμένα.

«Δηλαδή πράγματι τα στήσατε οοολα αυτά μόνο και μόνο για να με αφήσεις έγκυο; Με ποιαν λογική; Και ο Κωνσταντίν; Γιατί στο διάολο τον βάλατε να με τραυματίσει με εκείνο το βέλος;» ακόμα της φαινόταν αδιανόητο ότι πράγματι της το είχε κάνει αυτό.

«Υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να κάτσεις κάτω με ηρεμία και να με ακούσεις αυτήν την στιγμή;» την ρώτησε γνωρίζοντας ήδη την απάντηση της.

«Με ηρεμία;» αναφώνησε. «Μετά από όλα αυτά μου ζητάς να είμαι και ήρεμη από πάνω;»

«Ορίστε η απάντηση σου» της απάντησε εκείνος.

Η Μάριαν για να βγάλει την ένταση από μέσα της άφησε την ανάσα της να βγει απότομα, έτριψε το μέτωπο της και προσπάθησε να σκεφτεί ψύχραιμα όλα όσα είχαν συμβεί.

«Πάντως πρέπει να παραδεχτής ότι πήρες μεγάλο ρίσκο όταν με ανάγκασες να σου πιάσω τον καρπό» του είπε πιο ήρεμα και ο Φράνσις κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν ήταν ρίσκο, ήξερα ότι δεν θα μπορούσες να δεις τίποτα» καθώς τον κοίταξε με ενδιαφέρον εκείνος κοιτώντας την στα μάτια συνέχισε. «Ένα πράγμα που έμαθα για τα χαρισματικά παιδιά σαν εσένα, είναι ότι μπορείτε να δείτε μόνο όσα έχουν ήδη προκαθοριστεί» της εξήγησε και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της ερωτηματικά.

«Θες να μου πεις ότι όταν μου έδωσες το χέρι σου δεν είχες πάρει ακόμα την απόφαση να με αφήσεις έγκυο;» τον ρώτησε ειρωνικά.

«Όχι δεν το είχα αποφασίσει ακόμα και ούτε θα το έκανα αν δεν είχα την συγκατάθεση σου» της απάντησε ειλικρινά.

«Με δουλεύεις; Μου το έδωσες για να με πείσεις να σου κάτσω και τώρα μου λες ότι δεν είχες πάρει την απόφαση να με αφήσεις έγκυο; Ποια η διαφορά Φράνσις;» τον ρώτησε αγανακτισμένα.

«Είμαι στείρος εντάξει;» ξεφούρνισε μια και έξω πριν το μετανιώσει. «Αυτή είναι η διαφορά. Όσες φορές και να σου έκανα έρωτα ποτέ δεν θα κατάφερνα να σε αφήσω έγκυο αν πρώτα δεν έκανα αυτό ακριβώς που μου είχε πει να κάνω ο παππούς μου, γι’ αυτό ήμουν σίγουρος ότι δεν θα δεις τίποτα».

«Πλάκα μου κάνεις!» αναφώνησε παγωμένα τελείως σοκαρισμένη πια.

«Δεν σου κάνω καμία πλάκα Μάριαν» την διαβεβαίωσε και εκείνη κλείνοντας τα μάτια σφιχτά, σφράγισε το στόμα της με το χέρι της και έμεινε για λίγο ακίνητη να παλεύει να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη.

«Δηλαδή ο λόγος που ήταν εδώ ο Κωνσταντίν ήταν για να εκπληρώσει ότι εσύ δεν μπορούσες να κάνεις…» διαπίστωσε τελείως αηδιασμένη με εκείνον πια.

«Μα γιατί πάντα πρέπει να βγάζεις τα χειρότερα συμπεράσματα για μένα;» αναρωτήθηκε φωναχτά με πικρία. «Είναι δυνατόν να συμφωνούσα ποτέ σε κάτι τέτοιο;» την ρώτησε αγανακτισμένα με τόσο πόνο στην ματιά του που έκανε την καρδιά της να σφιχτεί από τύψεις.

«Τώρα σίγουρα χρειάζεται να κάτσω και εγώ» μουρμούρισε στον εαυτό της και μόλις έκατσε δίπλα του πήρε άλλη μια ανάσα.

«Εντάξει, έχεις την προσοχή μου… ξεκίνα από την αρχή πριν το χάσω τελείως» του δήλωσε τα όρια της και εκείνος πιάνοντας της τα χέρια την κοίταξε στα μάτια παρακλητικά.

«Υποσχέσου μου ότι θα με αφήσεις να σου τα πω όλα πριν αρχίσεις να αντιδράς παρορμητικά πάλι» την παρακάλεσε και αφήνοντας την ανάσα της να βγει από μέσα της κουρασμένα κούνησε το κεφάλι της θετικά.

«Η ιστορία ξεκινά από την μέρα που γεννήθηκα…» εξήγησε και η Μάριαν χωρίς να μπορεί να σταματήσει τον εαυτό της γέλασε.

«Είσαι σίγουρος ότι έχουμε τόσο χρόνο;» τον πείραξε και γέλασε και εκείνος.

«Όχι για να σου πω όλη την ιστορία της ζωής μου αλλά για τα πιο σημαντικά κομμάτια που αφορούν τα σημερινά μου κίνητρα πιστεύω πως ναι» της απάντησε και μασώντας τα χείλια της κατένευσε και πάλι.

«Εντάξει… σε ακούω» του έδωσε τον λόγο της και ο Φράνσις συνέχισε από εκεί που τον είχε διακόψει.

«Όταν γεννήθηκα, η μητέρα μου με έδωσε στον Νοστράδαμο να με κρατήσει στην αγκαλιά του και όταν εκείνος το έκανε είδε ένα όραμα. Σε αυτό το όραμα είδε ένα παιδί… το δικό μου παιδί» της τόνισε. «Και της είπε ότι αυτό το αγόρι θα είναι το τέλος της» συνέχισε και η Μάριαν αν και είχε δώσει τον λόγο της να τον αφήσει να τελειώσει πριν μιλήσει δεν κατάφερε να κρατηθεί.

«Δηλαδή, όλη η ιστορία γίνεται για ένα αγόρι που μέχρι να φτάσει στην ηλικία όπου θα είναι ικανό να βρει τον τρόπο να την σκοτώσει εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε απλά να μεγαλώσει» ειρωνεύτηκε.

«Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, ούτε αν εννοούσε τον θάνατο της, ξέρω μόνο ότι αυτό το παιδί… αν είναι γραφτό να έρθει… θα μας δώσει την ευκαιρία που ζητάμε» της απάντησε εκείνος και η Μάριαν αναστέναξε κουνώντας το κεφάλι της απηυδισμένα.

«Αν είναι γραφτό…» επανέλαβε. «Δηλαδή δεν είσαι ακόμα σίγουρος αν είχε αποτέλεσμα ότι και να έκανες» διαπίστωσε.

«Όταν το άκουσε αυτό η μητέρα μου…» συνέχισε και πάλι από εκεί που τον είχε σταματήσει. «Για να σιγουρευτεί ότι αυτό το όραμα δεν θα βγει αληθινό, έφτιαξε ένα τόσο δυνατό φίλτρο που ότι και να έκανε ο παππούς μου όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε να βρει κάποιο αντίδοτο για να με θεραπεύσει».

«Καταλαβαίνεις πόσο άκυρο είναι αυτό, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε κουρασμένα.

«Είναι η αλήθεια Μάριαν» προσπάθησε να την πείσει αλλά δεν τα κατάφερε και πάρα πολύ καλά.

«Εσύ που υποτίθεται ότι είσαι ή μάλλον ήσουν μέχρι τώρα  παρθένος, σε αυτήν την εποχή που δεν υπάρχουν εργαστήρια για να πιστοποιήσουν κάτι τέτοιο και χωρίς καν να προσπαθήσεις να κάνεις παιδιά, ξέρεις ότι όχι μόνο είσαι στείρος αλλά και από πάνω ότι όλα όσα έκανε ο παππούς σου για να σε γιατρέψει δεν είχαν αποτέλεσμα!» τον προκάλεσε και ο Φράνσις αναστέναξε απηυδισμένα.

«Δεν ξέρω τι μεθόδους χρησιμοποιεί για να τα ξέρει όλα αυτά αλλά σου το ορκίζομαι ότι σου λέω την αλήθεια Μάριαν, σε παρακαλώ άκουσε με, για μια φορά, προσπάθησε να ακούσεις αυτό που προσπαθώ να σου πω» την ικέτεψε.

«Εντάξει, εντάξει… θα αφήσω τις απορίες μου για τον παππού σου…» είπε απηυδισμένη ενώ έτριβε το γεμάτο ένταση μέτωπο της για να καταφέρει να πάρει μια ανάσα. «Τι άλλο έμεινε;» τον ρώτησε τελείως κατάκοπη πια.

«Το ότι ο παππούς είναι απόλυτα σίγουρος ότι κατάφερε να βρει το αντίδοτο Μάριαν» της είπε με νόημα.

«Αλλά δεν είσαι σίγουρος ότι έχει αποτελέσματα» του γύρισε εκείνη καθώς θυμήθηκε τα λόγια του.

«Είχα μόνο μια ευκαιρία… κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι ήταν αρκετή» παραδέχτηκε κάτω από τον αναστεναγμό του.

«Αυτό και αν είναι ανακουφιστικό…»

«Μάααριαν…» διαμαρτυρήθηκε εκείνος τελείως απελπισμένος πια που δεν μπορούσε να νιώσει τον δικό του πόνο.

«Τι Μάααριαν ρε Φράνσις; Καταλαβαίνεις τι μου λες; Είμαι μόλις είκοσι χρονών, βρισκόμαστε στην μέση μιας κρίσης, η μητέρας σου παλεύει να βρει τρόπο να με βάλει στο χέρι και εσύ μου ονειρεύεσαι παιδιά;» τον ρώτησε αγανακτισμένα.

«Μα είναι η ευκαιρία που ψάχναμε δεν το καταλαβαίνεις; Αν είμαστε τυχεροί, μόλις εκείνη το μάθει…»

«Τότε σίγουρα θα κάνει τα πάντα όχι μόνο αυτό το μωρό να μην γεννηθεί ποτέ αλλά αν γεννηθεί να το ξεπαστρέψει πριν καν δει το πρώτο φως της ημέρας» συμπλήρωσε τα λόγια του και ο Φράνσις την κοίταξε με νόημα στα μάτια.

«Και εδώ μπαίνει ο Κωνσταντίν» της είπε με υπονοούμενο. «Αν την πείσουμε ότι είναι δικό του τότε μπορούμε να το κρατήσουμε κρυφό μέχρι να είμαστε έτοιμοι να της αποκαλύψουμε την αλήθεια» της είπε με τέτοια ελπίδα που πραγματικά η Μάριαν είχε αρχίσει να τον λυπάται.

«Άσε να μαντέψω, η ευκαιρία που λες ήταν κάποιο φίλτρο που σου έδωσε ο παππούς σου να πιεις;» τον ρώτησε κοιτώντας τον έντονα. 

«Ναι και για να σε προλάβω… όχι δεν ήταν μέσα στο κρασί» της επιβεβαίωσε εκείνος.

«Είπες ότι δεν θα το έκανες αν δεν σου έδινα την συγκατάθεση μου…» του θύμισε. «Οπότε ακόμα δεν το έχεις πιει;».

«Το έχω πιει» της μαρτύρησε διστακτικά καθώς περίμενε την χειρότερη αντίδραση από μέρους της.

«Φυσικά τι άλλο να περίμενα» είπε εκείνη αποφεύγοντας το βλέμμα του και πριν κάνει την κίνηση να σηκωθεί της έπιασε τα χέρια για να την προλάβει.

«Όχι όμως πριν βεβαιωθώ ότι ήσουν σύμφωνη με αυτό» συμπλήρωσε γρήγορα.

«Δεν θυμάμαι να έδωσα ποτέ την συγκατάθεση μου για κάτι τέτοιο» του χτύπησε σκληρά.

«Εγώ όμως θυμάμαι πολύ καλά να λες ότι θέλεις να μείνεις, ότι αν δεν ήταν η μητέρα μου θα το έκανες και επίσης θυμάμαι πάρα πολύ καλά ότι ευχήθηκες να υπήρχε κάτι, οτιδήποτε, που θα μπορούσε να την κάνει να μας αφήσεις έστω και για λίγο στην ησυχία μας» της υπενθύμισε τα ίδια της τα λόγια. «Και αν θυμάσαι καλά σε ρώτησα… το εννοείς;» 

«Δεν είπες όμως τίποτα για κάτι τέτοιο» αντέδρασε εκείνη.

«Αν το έλεγα ξεκάθαρα θα το δεχόσουν;» την ρώτησε χαμογελώντας της με νόημα ενώ γνώριζε ήδη την απάντηση της.

«Φυσικά και όχι» του επιβεβαίωσε και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του θετικά.

«Αυτό φαντάστηκα και εγώ…»

«Και αντί να πάρεις την χυλόπιτα στα μούτρα επέλεξες να μου την φέρεις πισώπλατα» του γύρισε εξοργισμένη.

«Όχι τελείως πισώπλατα…» την διόρθωσε. «Αν θυμάσαι καλά, εγώ προσπάθησα έστω και την τελευταία στιγμή να σου πω την αλήθεια, εσύ ήσουν αυτή που δεν άκουγες λέξη».

«Σταμάτα να παίζεις με τις λέξεις Φράνσις, δεν το σώζεις» του είπε εκνευρισμένα ενώ τραβώντας τα χέρια της από τα δικά του σηκώθηκε όρθια και άρχισε να περπατά μέσα στο δωμάτιο για να καταφέρει να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη.

Ο Φράνσις παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να καταφέρει να ηρεμίσει το καρδιοχτύπι του, σηκώθηκε όρθιος και πηγαίνοντας πίσω από την πλάτη της τύλιξε τα χέρια του γύρω από την κοιλιά της για να την σταματήσει.

«Με θες…» ψιθύρισε μέσα στο αυτί της και καθώς εκείνη άφησε την ανάσα της να βγει από μέσα της βαριά εκείνος συνέχισε. «Με αγαπάς, θες να μείνεις αλλά φοβάσαι τις συνέπειες…»

«Φράνσιςςς…» τον παρακάλεσε και ξεσφίγγοντας τα χέρι του την γύρισε προς την μεριά του καθώς της έλεγε.

«Άσε τα Φράνσις σε μένα και πες μου ειλικρινά…» της είπε ενώ πιάνοντας τα χέρια της απαλά τα έβαλε πάνω στους ώμους του και τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από την μέση της την έφερε πιο κοντά του. «Δεν θες να έχουμε μια ευκαιρία να είμαστε μαζί…;» καθώς εκείνη ξεφύσησε κατάκοπη πια κλείνοντας τα μάτια της εκείνος ακούμπησε τα χείλια του πάνω στο μέτωπο της και συνέχισε πιο τρυφερά ακόμα. «Αυτή ΕΙΝΑΙ η ευκαιρία μας Μάριαν».

«Σταμάτα να το κάνεις αυτό;» παραπονέθηκε πνιγμένα.

«Ποιο;» την ρώτησε με περιέργεια.

«Να μου δημιουργείς τύψεις…» εξήγησε αγανακτισμένα. «Ξέρεις ότι δεν μπορώ να ξέρω ότι με έχεις ανάγκη και εγώ να μην κάνω τίποτα για να σε βοηθήσω…» τον κατηγόρησε ενώ τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του ακούμπαγε το κεφάλι της πάνω στο δικό του. «Και εσύ το εκμεταλλεύεσαι» κατέληξε με πόνο και ο Φράνσις αναστέναξε.

«Μπορεί να έδωσα τα ρέστα μου σήμερα…» παραδέχτηκε. «Αλλά τίποτα από όσα σου είπα δεν ήταν ψέματα Μάριαν» της είπε με ειλικρίνεια και εκείνη αναστέναξε. «Ήταν όλα, πέρα για πέρα αλήθεια. Σε αγαπώ, θέλω να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία που μου δίνεται ώστε να έχω έστω και μια ευκαιρία να είμαι μαζί σου, να σε κάνω ευτυχισμένη, να σου δώσω πίσω όλα όσα σου ανήκουν, όσα σου αξίζουν, γιατί είσαι η μοναδική γυναίκα που θέλησα ποτέ στην ζωή μου, η μοναδική γυναίκα που θα αγαπήσω ποτέ…»

«Μα ούτε που γνωριζόμαστε καλά, καλά Φράνσις, πως είσαι τόσο σίγουρος ότι είμαι πράγματι αυτό που ζητάς;» τον ρώτησε με παράπονο.

«Γιατί εμπιστεύομαι την καρδιά μου» της είπε απόλυτα. «Και ξέρω ότι δεν κάνει λάθος».

Καθώς σήκωσε το κεφάλι για να τον κοιτάξει στα μάτια, εκείνος της χάιδεψε το μάγουλο απαλά.

«Την θέλω τόσο απελπισμένα αυτήν την ευκαιρία» της είπε ικετευτικά με τόσο πόνο που η Μάριαν ένιωσε να θέλει να ουρλιάξει από απελπισία.

«Ξεκινώντας με ένα μωρό;» τον ρώτησε δύσπιστα ενώ και μόνο που το εξέφραζε ένιωθε να πνίγεται.

«Θα έκανα τα πάντα» την διαβεβαίωσε και η Μάριαν κλείνοντας τα μάτια προσπάθησε να σκεφτεί γρήγορα τις επιλογές της.

«Σίγουρα κάτι είχε μέσα αυτό το κρασί…» μουρμούρισε πιο πεπεισμένη πια.

«Μάριαν σε ικετεύω μην το κάνεις αυτό. Σου το ορκίζομαι ότι ήταν απλά το καλύτερο κρασί του κελαριού και το πιο δυνατό αλλά πέρα από αυτό δεν είχε τίποτα άλλο μέσα».

«Τότε γιατί ενώ θέλω όσο τίποτα να σε σκοτώσω αυτήν την στιγμή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω… εντάξει με έπεισες;» τον ρώτησε ψυλλιασμένη ενώ άνοιγε τα μάτια.

«Αλήθεια το εννοείς; Το θες και εσύ; Θες να έχουμε αυτήν την ευκαιρία…;» την ρωτούσε επανωτά κοιτώντας την με τέτοια λαχτάρα που η Μάριαν πραγματικά ήθελε να του δώσει ένα δυνατό χαστούκι για να τον συνεφέρει λίγο. «Δηλαδή αν πράγματι είσαι έγκυος τώρα μου υπόσχεσαι ότι δεν θα κάνεις τίποτα που θα μπορέσει να τερματίσει αυτήν την εγκυμοσύνη;» συνέχιζε εκείνος ακάθεκτος χωρίς να δίνει σημασία στην εκνευρισμένη της ματιά.

«Μπορεί να είμαι παρορμητική και να χρειάζομαι χρόνο να δεχτώ κάποια πράγματα αλλά δολοφόνος δεν είμαι» του δήλωσε θιγμένα που εκείνος μπόρεσε έστω και για μια στιγμή να πιστέψει ότι θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο.

«Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ…» άρχισε να λέει ενώ βάζοντας τα χέρια του πάνω στην μέση της άρχισε να την περιστρέφει γύρω από τον εαυτό του γρήγορα από την χαρά του.

«Φράνσις…» διαμαρτυρήθηκε εκείνη. «Αν δεν με αφήσεις κάτω τώρα τότε σίγουρα θα κάνω εμετό».

«Συγνώμη, συγνώμη έχεις δίκιο, έχεις δίκιο» είπε γρήγορα εκείνος μετανιωμένος και αφήνοντας την να ακουμπήσει ξανά στα πόδια της έκανε πιο πίσω με τα χέρια απλωμένα ψηλά για να της δήξει ότι δεν θα το ξανά έκανε.

«Χρίστε μου! Πράγματι το θες τόσο πολύ;» τον ρώτησε ενώ έπιανε το κεφάλι της παλεύοντας να καταλαγιάσει την ζαλάδα που ένιωθε.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο» της είπε με βαθιά φωνή ενώ βάζοντας και τα δύο του χέρια πάνω στα μάγουλα της της σήκωνε το κεφάλι για να τον κοιτάξει στα μάτια.

«Και όχι μόνο για την μητέρα σου» μάντεψε εκείνη βλέποντας το κουταβίσιο του βλέμμα.

«Έχεις ιδέα πως είναι για έναν άντρα να ξέρει ότι είναι ανίκανος;» την ρώτησε ενώ την παρακάλαγε με τον βλέμμα του να τον καταλάβει.

«Πόσο ανίκανος ένιωθες την στιγμή που ήσουν μέσα μου;» τον ρώτησε εκείνη χωρίς να πιστεύει ότι πράγματι το είχε πει αυτό. «Στείρος είσαι Φράνσις όχι ανίκανος… μην μπερδεύεις τις έννοιες. Το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο» του εξήγησε αλλά εκείνος σμίγοντας τα χείλια του άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν σε αδικώ που δεν καταλαβαίνεις αλλά πίστεψε με για έναν άντρα, το να ξέρει ότι δεν μπορεί να χαρίσει στην γυναίκα που αγαπά κάτι τόσο πολύτιμο, είναι ακριβώς το ίδιο» την διαβεβαίωσε.

«Αν με είχες ρωτήσει από την αρχή θα ήξερες ότι δεν υπήρχε λόγος να μπεις σε όλο αυτόν τον κόπο…»

«Δεν θες παιδιά» μάντεψε εκείνος.

«Σε πέντε, δέκα ίσως και παραπάνω χρόνια μπορεί να χτύπαγε και το δικό μου βιολογικό ρολόι αλλά πιο πριν;» ρώτησε γουρλώνοντας τα μάτια τρομοκρατημένη. «Τέλος πάντων άλλωστε τώρα δεν έχει σημασία. Ότι έγινε, έγινε… τώρα τι κάνουμε;» μουρμούρισε περισσότερο στον εαυτό της παρά σε εκείνον.

«Δηλαδή πράγματι θα γίνω πατέρας;» αναφώνησε εκείνος χωρίς να είναι ικανός να το πιστεύει ακόμα και η Μάριαν δεν άντεξε άλλο να τον βλέπει έτσι.

«Ε! Χαζομπαμπά…» του φώναξε ενώ τον χτύπαγε πάνω στον ώμο για να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα. «Κατέβα από το ροζ συννεφάκι γιατί αν συνεχίσεις έτσι σίγουρα θα φας τα μούτρα σου».

«Τι εννοείς;» την ρώτησε με κομμένη την ανάσα τελείως παγωμένος.

«Εννοώ ότι πρώτα πρέπει να δούμε αν δούλεψε αυτό που ήπιες και ΑΝ όλα πάνε καλά, τότε μπορεί να αρχίσεις να πανηγυρίζεις» τον συμβούλευσε με μια αυστηρή ματιά θέλοντας να τον κάνει να δει την πραγματικότητα.

«Αν είναι μόνο αυτό… τότε πάρε» της είπε και κάνοντας το σώμα του λίγο πιο πίσω της έτεινε τον χέρι του.

«Όχι, όχι… δεν θα σε αφήσω να μου το κάνεις αυτό» είπε αμέσως ενώ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω σφίγγοντας τις γροθιές της για να τον σταματήσει.

«Σε παρακαλώ Μάριαν…» της ζήτησε παρακλητικά ενώ πιάνοντας το δεξί της χέρι το φίλησε πάνω στην σφιχτή της γροθιά. «Σε ικετεύω… προσπάθησε, κάντο για μένα, μην με αφήνεις στην αγωνία».

«Ξέρεις πόσο το σιχαίνομαι αυτό» του είπε με πείσμα.

«Αλλά θες και εσύ να μάθεις» την πίεσε περισσότερο με σιγουριά.

Η Μάριαν κλείνοντας τα μάτια πήρε μια βαθιά ανάσα και καθώς την άφησε να βγει από μέσα της βαριά τον κοίταξε αυστηρά στα μάτια.

«Αν δω τίποτα κακό…» τον προειδοποίησε.

«Τότε θα φροντίσω να βρω μόνος μου εκείνο το μαστίγιο και να αρχίσω να χτυπάω τον εαυτό μου μέχρι να ματώσει» της υποσχέθηκε και αφήνοντας η Μάριαν ένα γελάκι να της ξεφύγει ξέσφιξε την γροθιά της δειλά.

«Το καλό που σου θέλω αλλιώς να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω εγώ για σένα» του ανταπέδωσε και κρατώντας το χέρι του σταθερό μέσα στο δικό της έβαλε διστακτικά το χέρι της πάνω από τον καρπό του.

Πριν τον ακουμπήσει ακόμα η καρδιά της σφίχτηκε. Όταν ήταν να δει κάτι πάντα η χούφτα της μυρμήγκιαζε τα δάχτυλα της, λες και τα τράβαγε κάποιος μαγνήτης, ήθελαν όσο τίποτα να τυλιχτούν γύρω από τον καρπό αυτού που θα έβλεπε το μέλλον του αλλά τώρα… Τώρα δεν συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν να ακουμπήσει τον καρπό του για να ξέρει ότι δεν υπήρχε τίποτα εκεί για να δει.

«Είσαι σίγουρος ότι το θες αυτό;» είπε κάτω από τον αναστεναγμό της ενώ σήκωνε την ματιά της για να το κοιτάξει.

«Όσο τίποτα» της επιβεβαίωσε εκείνος και μασώντας τα χείλια της το σκέφτηκε για μια στιγμή.

«Εντάξει, θα το κάνω» του υποσχέθηκε. «Άλλα θέλω να μου δώσεις λίγο χρόνο να συγκεντρωθώ» τον παρακάλεσε και την κοίταξε μπερδεμένος. «Είναι άλλο να ρίχνεις μια τυχαία ματιά στο μέλλον και άλλο να προσπαθείς να δεις κάτι συγκεκριμένο» του εξήγησε και καθώς εκείνος κατένευσε με κατανόηση η Μάριαν έκλεισε τα μάτια και συγκεντρώθηκε.

‘Θεέ μου τι πάω να κάνω;’… αναρωτήθηκε μέσα της αλλά πριν το μετανιώσει, έβαλε την παλάμη της πάνω στον καρπό του και έπαιξε το τελευταίο της χαρτί που φίλαγε πάντα στο μανική της.

Όπως και με τον Κωνσταντίν, έτσι και τώρα χρησιμοποιώντας το χάρισμα της που δεν είχε καμία σχέση με τις τυχαίες ματιές που έβλεπε στο μέλλον, προσπάθησε να αλλάξει τα δεδομένα. Το σιχαινόταν όταν αναγκαζόταν να το κάνει αυτό αλλά ήξερε ότι αυτήν την στιγμή ήταν ο μόνος τρόπος που έμενε πια για να καταφέρει να εκπληρώσει την δική του επιθυμία.

‘Θεέ μου συγχώρεσε με, ελπίζω να καταλάβεις γιατί αναγκάζομαι να το κάνω’… μουρμούρισε μέσα της και πριν χάσει το θάρρος της έκανε αυτό που της έλεγε η καρδιά της.

‘Εύχομαι, με όλη μου την καρδιά, το φίλτρο που ήπιε ο Φράνσις να δουλέψει’… μουρμούρισε ξανά μέσα της για να μην ψυλλιαστεί εκείνος τι έκανε αλλά περισσότερο, ότι η Μάριαν είχε γεννηθεί με το ποιο περίεργο χάρισμα που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ στα χρονικά. Το χάρισμα να εκπληρώνεται κάθε της ευχή.

«Τίποτα» είπε ξεψυχισμένα πριν προλάβει να το κρατήσει για τον εαυτό της και μόλις άνοιξε τα μάτια της τον είδε να την κοιτάει με συγκρατημένη ψυχραιμία.

«Δεν πειράζει…» της είπε εκείνος ενώ τράβαγε το χέρι του από το δικό της. «Άλλωστε δεν είχα τόσες ελπίδες» παραδέχτηκε ηττημένα και βλέποντας τον να γίνεται τόσο κομμάτια δεν άντεξε να μην κάνει άλλη μια προσπάθεια.

«Περίμενε…» του είπε επιτακτικά και του τράβηξε ξανά το χέρι του. Κοιτάζοντας την ξαφνιασμένος εκείνη του χαμογέλασε ενθαρρυντικά. «Μπορεί να μην είχε αποτέλεσμα αυτή η προσπάθεια αλλά δεν θες να ξέρεις αν θα έχουν οι επόμενες;» τον ρώτησε και σμίγοντας τα μάτια του με περιέργεια άρχισε να ανασαίνει γρήγορα. «Ή μήπως θα τα παρατήσεις με την πρώτη αποτυχία;» τον ρώτησε ξανά και εκείνος πήρε μια ανάσα.

«Θα κάνω τα πάντα» υποσχέθηκε και του χαμογέλασε πιο πλατιά.

«Τότε βοήθησε με και εσύ αυτήν την φορά…» του είπε και την κοίταξε ακόμα πιο μπερδεμένος.

«Τι θες να κάνω;» ρώτησε με προθυμία.

«Απλά κλείσε τα μάτια και οραματίσου το. Φαντάσου το πώς θα είναι να το κρατάς στην αγκαλιά σου και άφησε όλα τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν από αυτήν την εικόνα να σε πλημυρίσουν» του ζήτησε και εκείνος άφησε ένα γελάκι να του ξεφύγει.

«Εύκολο…» της είπε αυτό που είχε και η ίδια υποψιαστεί ήδη. «Αλλά δεν καταλαβαίνω πως θα βοηθήσει αυτό».

«Σου είπα, είναι δύσκολο να δω κάτι συγκεκριμένο, ιδίως όταν δεν πρόκειται να γίνει σύντομα και πιστεύω ότι θα βοηθήσει περισσότερο αν το θέλουμε και οι δύο ταυτόχρονα την ίδια στιγμή» του εξήγησε και αν και μπερδεμένος ακόμα ένευσε θετικά.

«Κλείσε τα μάτια» τον παρότρυνε και μόλις εκείνος το έκανε η Μάριαν προσπάθησε άλλη μια φορά.

Αν το φίλτρο που του έδωσε ο παππούς του να πιει δεν ήταν πραγματικό φίλτρο σίγουρα δεν θα είχε αποτέλεσμα όμως αν το προσπαθούσε διαφορετικά…;

‘Εύχομαι…’ μουρμούρισε ξανά μέσα της ενώ βλέποντας τα δάκρυα του Φράνσις να ξεχειλίζουν πλέον ένιωθε ότι έκανε το σωστό. ‘Με όλη την δύναμη της καρδιάς και της ψυχής μου, ένα από τα χιλιάδες σπερματοζωάρια που είναι μέσα μου, το πιο δυνατό, το πιο υγιές, το πιο γρήγορο, να αναγεννηθεί και να βρει τον δρόμο του προς το ωάριο μου ώστε σε εννέα μήνες να γεννηθεί ένα υγιέστατο αγοράκι που να μοιάζει στο Φράνσις’…