Soulmates Μ2 "12. Ο αποχωρισμός"

«Δεν μπορώ να πάρω ανάσα» είπα στην Μπέλλα καθώς ένιωθα να με πλησιάζει και εκείνη γονατίζοντας δίπλα μου με χάιδεψε πάνω στα μαλλιά μου παροτρύνοντας με να την κοιτάξω.

«Το ξέρω» μου αποκρίθηκε εκείνη και τρίζοντας τα δόντια μου γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της ομίχλης αποφεύγοντας το βλέμμα της. Δεν ήθελα να με λυπάται.

«Εδώ κρυβόσουν όλον αυτόν τον καιρό;» ρώτησα για να αλλάξω κουβέντα.

«Κρυβόμουν;...» ρώτησε δύσπιστα τραβώντας για άλλη μια φορά την ματιά μου προς το μέρος της... «Όχι δεν κρυβόμουν...» συνέχισε καθώς τώρα καθόταν δίπλα μου πιο αναπαυτικά... «Αλλά ναι εδώ βρήκα το λιμάνι που έψαχνα. Όταν είδα ότι ο χρόνος εδώ έμοιαζε σαν να μην υπάρχει κατάφερα να απαλλαγώ από το βάρος της απώλειας, να αφεθώ και να αγαπήσω ξανά τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς το άγχος μην τους χάσω. Είναι ένας επίγειος παράδεισος για μένα και δεν τον αλλάζω με τίποτα. Μπορώ ξανά να είμαι ο εαυτός μου, να μην φοβάμαι να δείξω αυτό που νιώθω, να λαμπιρίζω αν το θες και να μην με δείχνουν με το δάχτυλο τους» συμπλήρωσε πειραχτικά και γέλασα θλιμμένα καθώς κατένευσα για να της δείξω ότι το είχα ήδη καταλάβει και εγώ αυτό.

«Και η Άλις;» ρώτησα με δυσκολία παρακαλώντας την βουβά με το βλέμμα μου να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά.

«Μην ανησυχείς τόσο πολύ για την Άλις, Έντουαρτ. Η Άλις γνωρίζει τα πάντα, η μητέρα σου φρόντισε γι αυτό όπως επίσης φρόντισε να της τονίσει ότι όπως όλοι μας έτσι και εκείνη έχει δικαίωμα στην αγάπη και την ζωή» τόνισε και σμίγοντας τα χείλια μου άφησα την τελευταία της φράση ασχολίαστη ενώ συνέχιζα τις απορίες μου σε αυτά που με βασάνιζαν πιο έντονα.

«Και πιστεύεις ότι εδώ θα είναι καλά;» ρώτησα με αγωνία.

«Θα είναι μια χαρά, ο Τζάσπερ θα φροντίσει γι αυτό, θέλω να του έχεις εμπιστοσύνη. Γνωρίζει τα πάντα και την αγαπάει τόσο πολύ που δεν πρόκειται να βάλει ποτέ σε κίνδυνο την ζωή της για κανέναν λόγο» με διαβεβαίωσε και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα. Ο λόγος της για μένα ήταν συμβόλαιο και ήξερα ότι δεν θα έπαιζε ποτέ με ένα τέτοιο θέμα.

«Πιστεύεις ότι εδώ μπορεί να το ξεπεράσει;» ρώτησα με ελπίδα.

«Δεν το ξέρουμε αυτό. Μπορεί εδώ να δείχνει ότι ο χρόνος έχει σταματήσει για κάποιον λόγο αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν το ίδιο ισχύει και για τις παθήσεις του ανθρώπινου οργανισμού γι αυτό και έχουμε συμφωνήσει να μην διακινδυνεύσουμε τίποτα»

«Έχετε!!!» τόνισα κουνώντας τον κεφάλι μου ενώ κοίταζα μακριά για να αποφύγω την ματιά της με έναν αναστεναγμό.

«Έντουαρτ...» παρακάλεσε ενώ με ανάγκαζε και πάλι να την κοιτάξω... «Δεν ήσουν σε θέση να επιβαρύνεις τον εαυτός σου με πολλά περισσότερα από όσα ήδη σε βασάνιζαν. Και χωρίς αυτά και πάλι δεν κατάφερες να βρεις τις ισορροπίες σου, φαντάζεσαι να τα ήξερες πιο νωρίς;» με ρώτησε κοιτώντας με, με παράπονο. Ήξερα ότι ήταν αλήθεια αλλά και πάλι δεν μπορούσα να το δεχτώ.

«Δεν αντέχω να αποφασίζετε για μένα. Θέλω να ξέρω τα πάντα» δήλωσα και κατένευσε σοβαρή.

«Και θα μάθεις τα πάντα, όταν θα είσαι έτοιμος γι αυτό» τόνισε το ίδιο σοβαρή με απόλυτη ειλικρίνεια.

«Και οι άλλοι;» ρώτησα με νόημα.

«Οι άλλοι είναι εδώ γιατί θέλανε να είναι και εγώ δεν είχα κανένα δικαίωμα να τους το αρνηθώ» δήλωσε αυστηρά ενώ μου πέρναγε ταυτόχρονα μέσα στην σκέψη μου. ~Ειλικρινά με έχεις για τόσο χαζή;~ αν και το χαμόγελο δεν έφτασε ποτέ στα χείλια της ωστόσο εγώ το ένιωσα μέσα από τα λόγια της και η καρδιά μου πήγε για λίγο στην θέση της.

«Αφού το λες εσύ... Κάτι θα ξέρεις παραπάνω» εξωτερίκευσα ενώ ταυτόχρονα της πέρναγα με την σκέψη μου... ~Είχα την ελπίδα πως όχι αλλά δεν σου κρύβω ότι για μια στιγμή με τρόμαξες... Τι έχεις σκοπό να κάνεις;~ την ρώτησα και μου χαμογέλασε.

«Έλα να πάμε στους άλλους, εμάς περιμένουν να ξεκινήσουμε» εξωτερίκευσε με την σειρά της ενώ μου πέρναγε ξανά στην σκέψη... ~Δεν είναι ώρα γι αυτήν την κουβέντα και η θάλασσα έχει αυτιά~ είπε με νόημα και τα παράτησα τι νόημα είχε να την πιέσω. Αν είχε σκοπό να μου ξεκαθαρίσει τα πράγματα τότε μπορούσα να περιμένω.

«Να πάμε που;» ρώτησα ξαφνιασμένος.

«Δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί τους γι αυτό και εμείς...» τόνισε το ‘εμείς’ και κατάλαβε ότι εννοεί όσοι δεν είμαστε πλέον άνθρωποι ή απλοί άνθρωποι... «Θα πρέπει να μεταφερθούμε στην κοινότητα που έχουμε φτιάξει σε ένα άλλο σημείο του νησιού» εξήγησε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Η Άλις...» δεν πρόλαβα να συνεχίσω και με κοίταξε απολογητικά.

«Είναι καλύτερα να μείνει εδώ... Σου υπόσχομαι ότι θα ερχόμαστε όσο συχνά θες για να την βλέπεις άλλωστε έχουμε να παραβρεθούμε και σε έναν γάμο μην το ξεχνάς» συνέχισε πειραχτικά και πάγωσα.

Εννοούσε της Άλις;

Ξαφνικά το νεαρό της ηλικίας της με χτύπησε κατάστηθα και με έκανε να τρελαθώ. Ήθελα να βρει την ευτυχία αλλά δεν περίμενα ότι θα παντρευόταν τόσο γρήγορα όταν εχθές είδα τον Τζάσπερ να της κάνει πρόταση γάμου. Η Μπέλλα βλέποντας τον δισταγμό μου συνέχισε πιο ήρεμα...

«Εδώ κρατάνε τους τύπους Έντουαρτ και όταν νιώθουν ότι αγαπούν κάποιον τους στιγματίζει για πάντα. Μπορείς να το παρομοιάσεις και σαν την αποτύπωση μας αλλά ευτυχώς για εκείνους δεν είναι έτσι γι αυτό και όταν το νιώσουν ο γάμος γι αυτούς είναι τυπικό θέμα από την στιγμή που ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν γνώμη» με ενημέρωσε και δεν ήξερα τι να σκεφτώ γι αυτό.

«Ο Τζάσπερ έχει γεννηθεί εδώ;» ρώτησα και εκείνη αμέσως μου το αρνήθηκε κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι αλλά την αγαπάει πολύ βαθιά αυτό μπορώ να σου το εγγυηθώ όπως και ότι την σέβεται...» τόνισε το ‘σέβεται’ για να μου δώσει να καταλάβω ότι μέχρι στιγμή η σχέση τους είναι τελείως πλατωνική... «Από πολύ πριν την γνωρίσει...» συνέχισε... «Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε την πορεία της ζωής της και περίμενε μέχρι να ενηλικιωθεί για να της εκδηλώσει τα συναισθήματα του» κατέληξε και κατένευσα σε ένδειξη ότι καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλει να μου πει. Δεν είχα ποτέ σκοπό να ανακατευτώ στην σχέση τους αλλά ο γάμος... Οκ αυτό παραδέχομαι ότι μου ήρθε κάπως βαρύ.

 «Τι λες πάμε σιγά σιγά; Δεν είναι σωστό να κάνουμε τους άλλους να περιμένουν» είπε καθώς με σκούντησε με τον ώμος της και ένιωσα ξανά την ανάσα μου να πνίγεται μέσα μου.

«Όταν η Νες ακούμπησε το μάγουλο μου, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η γέννηση μου...» είπα γρήγορα πριν χάσω την ανάσα στα πνευμόνια μου προκειμένου να την σταματήσω και εκείνη με κοίταξε με απορία... «Σε είδα, ήσουν εκεί, μπορεί η εικόνα να ήταν θολή και ασχημάτιστη αλλά ξέρω ότι ήσουν εσύ...» συνέχισα με την καρδιά μου να επιταχύνεται και καταλαβαίνοντας προς τα που το πήγαινα κοίταξε μακριά χωρίς να πει κάτι ενώ έσμιγε τα χείλια της σε μια ίσια γραμμή... «Γιατί έφυγες μόλις σε άγγιξα;...» δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο αυτήν την ερώτηση για αργότερα αλλά εκείνη δεν απαντούσε... «Το ένιωσες και εσύ έτσι δεν είναι;...» την πίεσα περισσότερο αλλά και πάλι αρνιόταν να πει το οτιδήποτε... «Άκουσες την καρδιά μου που σταμάτησε, ένιωσες τον ηλεκτρισμό που με διαπέρασε....»

«Δεν ήθελα να επαναληφθεί η ίδια ιστορία Έντουαρτ...» με διέκοψε τελικά και έμεινα ξέπνοος να περιμένω να συνεχίσει... «Δεν έχεις ιδέα πόσο λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα όμως η καρδιά μας, καλός ή κακός, δεν μας ρωτά και τώρα...» για λίγο δίστασε αλλά δεν την διέκοψα την άφησα να ολοκληρώσει όσο και αν ένιωθα ότι η συνέχεια δεν θα μου άρεσε καθόλου... «Δεν μπορώ να σου το κάνω αυτό Έντουαρτ, ήταν μεγάλο λάθος να το δεχτώ από την αρχή. Η ζωή σου είναι πολύ πολύτιμη....»

«Είναι πολύτιμη για ποιον Μπέλλα;...» ξέσπασα αγανακτισμένα χωρίς να αντέχω άλλο... «Για την ηλίθια θυσία σας, για τα ηλίθια σχέδια σας; Για ποιον;» συνέχισα υψώνοντας την φωνή μου περισσότερο.

«Έντουαρτ...» προσπάθησε να με λογικεύσει αλλά εγώ είχα ήδη ξεπεράσει τα όρια μου.

«Τι να την κάνω την ζωή αν είναι να την ζήσω μισή Μπέλλα; Εσύ περισσότερο θα έπρεπε να ξέρεις το πως νιώθω αυτήν την στιγμή. Δεν μπορώ να αναπνεύσω μακριά σου...»

«Και εσύ θα περισσότερο θα έπρεπε να ξέρεις το πως νιώθω όταν ακούω την καρδιά σου να σταματά... Όπως εσύ δεν μπορείς να ανασάνεις έτσι και εγώ δεν μπορώ να σε δω ξανά να σβήνεις στα χέρια μου» μου γύρισε το ίδιο αγανακτισμένα με μένα.

«Να υποθέσω ότι είναι αδιέξοδο;» ρώτησα αναπνέοντας κοφτά και γύρισε την ματιά της προς τον ορίζοντα για να αποφύγει το βλέμμα μου προκειμένου να βρει ξανά την αυτοκυριαρχία της.

«Τι πιστεύεις ότι βρίσκεται πίσω από ομίχλη;» ρώτησε τελικά μετά από μια σύντομη σιωπή ξαφνιάζοντας με.

«Δεν ξέρω, υποθέτω και άλλη απέραντη θάλασσα;» ρώτησα σχεδόν αδιάφορα σε απάντηση στο ερώτημα της και γύρισε την ματιά της απότομα προς την μεριά μου.

«Υποθέτεις;...» ρώτησε δύσπιστα... «Σταμάτα να υποθέτεις Έντουαρτ και άρχισε να ψάχνεις» είπε τελικά και σηκώθηκε όρθια χωρίς να περιμένει να ανταποκριθώ και έμεινα να την κοιτώ από το σημείο όπου καθόμουν χωρίς να μπορώ να καταλάβω το νόημα στα λόγια της. Τι διάολο σήμαινε πάλι αυτό;

Βλέποντας την να ξεμακραίνει μου πέρασε για μια στιγμή να μην την ακολουθήσω αλλά αμέσως απέρριψα αυτήν την σκέψη καθώς ένιωθα ότι ήταν μια παιδιάστικη πράξη που σίγουρα δήλωνε δειλία και εγώ δειλός δεν υπήρξα ποτέ και ούτε θα το κάνω τώρα. Θα την κατακτήσω κάποια στιγμή αυτό είναι το μόνο σίγουρο όμως με υπομονή και επιμονή και όχι με τέτοιου είδους πράξεις που δεν ήταν καν στον χαρακτήρα μου.

Καθώς σηκώθηκα ακολούθησα τα ίχνη της και πριν φτάσω στα πρώτα σπίτια είδα τον Τζάσπερ να με περιμένει αγχωμένος. Για λίγο τα έχασα, το μυαλό μου πήγε στο κακό αλλά μόλις τον είδα να με πλησιάζει με νευρικότητα αμέσως κατάλαβα τον λόγο που ήταν εδώ.

«Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο;» ρώτησε την στιγμή που έφτασα κοντά του και του χαμογέλασα ενθαρρυντικά. Δεν ήθελα να νιώθει άβολα, ήξερα ακριβώς πως ένιωθε, όλο του το πρόσωπο το φώναζε από μακριά, ποιος ήμουν εγώ να καταστρέψω μια τέτοια αγάπη;;; Ίσα - ίσα ένιωθα πολύ ήρεμος που ήξερα ότι η Άλις θα ήταν κοντά σε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να την προφυλάξει ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί κακά τα ψέματα ο Έμετ είχε δίκιο, η Άλις είναι πολύ πεισματάρα και ώρες, ώρες την φοβάται το μάτι μου με το τι μπορεί να κάνει.

«Τζάσπερ δεν χρειάζεται να πεις κάτι...» ξεκίνησα αλλά εκείνος αμέσως με διέκοψε.

«Όχι θέλω να με αφήσεις να σου πω αυτά που έχω να σου πω» παρακάλεσε και καθώς κατένευσα εκείνος συνέχισε... «Θα έπρεπε να σου είχα μιλήσει από πιο πριν, να σου είχα ζητήσει την άδεια σου...»

«Τζάσπερ...» διαμαρτυρήθηκα αλλά εκείνος δεν με άφησε να συνεχίσω.

«Έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά και καταλαβαίνω ότι για σένα όλο αυτό μπορεί να φαντάζει γελοίο αλλά για μένα είναι πολύ σοβαρό...» δήλωσε και τελικά τα παράτησα αφήνοντας τον να συνεχίσει... «Το σωστό φυσικά θα ήταν να την είχα ζητήσει από τον πατέρα σου αλλά εφόσον δεν έχουμε αυτήν την δυνατότητα τώρα θα ήθελα να ζητήσω το χέρι της αδελφή σου από σένα... Ξέρω ότι είναι κάπως αργά γι αυτό μιας και που η αδελφή σου έχει δεχτεί ήδη την πρόταση μου και πραγματικά λυπάμαι πάρα πολύ για την απερισκεψία μου...»

«Τζάσπερ ειλικρινά δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα...» τον διέκοψα για άλλη μια φορά μην αντέχοντας το άλλο όλο αυτό... «Ιδίως σε μένα. Ξέρω ακριβώς πως νιώθεις και σου το λέω με το χέρι στην καρδιά ότι νιώθω μεγάλη ανακούφιση που η αδελφή μου βρήκε την ευτυχία στα δικά σου μάτια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε εφησυχάζει. Για μένα η Άλις είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή μου και είμαι ικανός να δώσω και την ζωή μου για να την προστατέψω γι αυτό και να είσαι σίγουρος ότι αν για οποιοδήποτε λόγο εξαιτίας σου πάθει τίποτα...»

«Όσο περνάει από το χέρι μου κανείς δεν πρόκειται να την αγγίξει ή να την βλάψει» είπε απόλυτα σοβαρός με αυτοπεποίθηση και ήταν το μόνο που ήθελα αυτήν την στιγμή να ακούσω.

«Αν και πράγματι όλο αυτό φαντάζει γελοίο στα μάτια μου, από μένα έχετε την ευχή μου και ελπίζω ο θεός να σου δώσει δύναμη με αυτά που έχεις να τραβήξεις μαζί της γιατί καλή χρυσή άγια η αδελφούλα μου αλλά σε προειδοποιώ από τώρα και μην μου πεις μετά ότι δεν σου τα έλεγα αλλά πολύ πείσμα βρε παιδί μου» του είπα και άρχισε να γελάει κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά και εγώ τον σιγοντάρισα καθώς τον έπιασα από τους ώμους παροτρύνοντας τον να πάμε προς τους άλλους.

Μόλις η Άλις μας είδε να τους πλησιάζουμε έτρεξε κατευθείαν μέσα στην αγκαλιά μου και αμέσως έκλεισα σφιχτά τα χέρια μου γύρω από το κορμί της ανασηκώνοντας την στο ύψος μου.

«Πότε μεγάλωσες τόσο πολύ εσύ;» την πείραξα και μου έριξε ένα απολογητικό ύφος... «Ώστε θα έχουμε σύντομα χαρές και πανηγύρια;» συνέχισα αφήνοντας την ξανά να πατήσει τα πόδια της στο έδαφος και άξαφνα εκείνη κοκκίνισε ολόκληρη. Οκ έζησα να το δω και αυτό.

«Έντουαρτ...»

«Μην πεις τίποτα...» αυτόματα την διέκοψα βάζοντας το δίκτυ μου πάνω στα χείλια της... «Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να είσαι ευτυχισμένη» ολοκλήρωσα την φράση μου με απόλυτη ειλικρίνεια και πήρε μια ανακουφιστική ανάσα.

«Είμαι ευτυχισμένη» επιβεβαίωσε αυτό που έβλεπα στα μάτια της και χαμογέλασα παιχνιδιάρικα.

«Και πιο λογική...» συνέχισα μισό σοβαρά μισό αστεία και με κοίταξε με περιέργεια... «Μην τον τυραννήσεις πολύ» συμπλήρωσα συνωμοτικά και καταλαβαίνοντας τι εννοώ άρχισε να γελάει πιο ενθαρρυντικά.

«Θα προσπαθήσω» μου ανταπέδωσε εκείνη και έκανα μια αγανακτισμένη γκριμάτσα.

«Ωωω Χριστέ μου τι έχει να τραβήξει ο άνθρωπος. Μωρέ δεν τον λυπάσαι;» συνέχισα να την πειράζω και μην αντέχοντας άλλο εκείνη με έσπρωξε σαν πεισματάρικο μωρό.

«Έλααααααα» είπε και άρχισα να της πειράζω τα μαλλιά καθώς ήξερα ότι ήταν το μοναδικό πράγμα που την εκνεύριζε και κάπως έτσι συνεχίσαμε το πείραγμα μας μέχρι που η Μπέλλα έκανε ξανά την παρουσία της αισθητή ώστε να μας υπενθυμίσει ότι εδώ δεν βρισκόμασταν για διασκέδαση αλλά για έναν συγκεκριμένο σκοπό.

«Πεινάς; Θες να φας κάτι πριν φύγετε;» ρώτησε η Άλις και αμέσως της το αρνήθηκε με μια κίνηση του κεφαλιού μου. Μετά την κουβέντα που είχαμε με την Μπέλλα, η όρεξη μου είχε φύγει προ πολλού. Μέγα λάθος.

Καθώς αποχαιρετούσα τον Τζάσπερ και την Άλις είδα τον Έμετ να μας πλησιάζει για να κάνει και εκείνος το ίδιο.

«Θα έρθεις μαζί μας;» ρώτησα ξαφνιασμένος.

«Είναι δυνατόν να χάσω εγώ τέτοια ευκαιρία;...» ρώτησε πίσω εκείνος δύσπιστα... «Άλλωστε τι θα μπορούσα να κάνω εδώ με όλους αυτούς τους χωριάτες;» συνέχισε με θράσος και κράτησα την ανάσα μου προκειμένου να μην αντιδράσω ενώ του γύριζα την πλάτη για να τους αφήσω να αποχαιρετιστούν.

Τι ρόλο βαράει αυτό το άτομο που εγώ τον είχα για αδελφό μου άραγε θα το μάθω ποτέ;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή αλλά η σκέψη μου ξεχάστηκε αμέσως μόλις είδα να μας πλησιάζουν ο Μπρεκ με την γυναίκα του την Γούιντα και την μικρή τους Νες. Η έκπληξη μου ήταν τόσο μεγάλη όσο και η εκδήλωση χαράς της μικρής Νες που στην αρχή δεν κατάλαβα ότι η εμφάνιση τους εδώ δήλωνε ότι θα έρθουν μαζί μας μέχρι που η μικρή Νες σχεδόν πήδηξε μέσα στην αγκαλιά μου και βάζοντας τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια της πάνω στο μάγουλο μου, μου πέρασε μέσα στην σκέψη μου την απαίτηση της να την κουβαλήσω εγώ στο ταξίδι.

Με αυτήν της την ερώτησα αμέσως κατάλαβα το προειδοποιητικό βλέμμα του Μπρέκ και τον κοίταξα με έκδηλη την περιέργεια μου στα χαρακτηριστικά μου. Εκείνος δεν χρειάστηκε να ακούσει τι είχε μόλις η μικρή του κόρη ζητήσει για να το επιβεβαιώσει.

«Νες το συμφωνήσαμε αυτό, θα έρθεις μαζί μας, ο Έντουαρτ δεν μπορεί να σε κουβαλήσει από την στιγμή που θα είναι σε μορφή λύκου» είπε αυστηρά σχεδόν άγρια προς το μέρος της και η μικρή έγινε χειρότερη. Εγώ κοίταζα τον Μπρεκ τελείως ξαφνιασμένος από τον τόνο της φωνής τους και δεν το πίστευα ότι θα μπορούσε να μιλήσει ποτέ με αυτόν τον τρόπο προς το αγγελούδι του. Ήταν φανερό το πόσο αγάπη έκρυβε μέσα του για εκείνη, τι τον έκανε τώρα να της μιλάει έτσι;

«Έχει δίκιο ο μπαμπάς σου Νες...» επιβεβαίωσα τα λόγια του εγώ με προθυμία καθώς δεν ήθελα να του πάω κόντρα. Ήδη ένιωθα άσχημα που τον έβλεπα να αναγκάζεται να την μοιράζεται μαζί μου δεν ήθελα να του την στερώ περισσότερο... «Όταν θα φτάσουμε στον προορισμό μας θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε ξανά» συνέχισα κοιτώντας την στα μάτια αλλά εκείνη δεν σταμάταγε να επιμένει για το αντίθετο και αυτό μας έφερε όλους σε πολύ δύσκολη θέση. Εγώ από την άλλη δεν ήμουν συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο και αν θεωρούσα ότι η Άλις ήταν ένα πεισματάρικο μωρό τότε σίγουρα δεν είχα δει τίποτα ακόμα και δεν ήξερα πως να το χειριστώ.

«Νεςςς» τότε επενέβη η μητέρα της Νες κοιτώντας την με ένα χαμόγελο που άγγιζε τα μάτια της χωρίς να συμπληρώσει τίποτα άλλο και η μικρή Νες γύρισε προς το μέρος μου με ένα παραπονιάρικο μουτράκι που έκανε το κάτω της χείλος να τρέμει. Δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα για να μην γελάσω δυνατά.

«Έχουν δίκιο οι γονείς σου Νες, δεν μπορείς να έρθεις μαζί μου» την παρακάλεσα και εκείνη αναστέναξε απελπισμένα. Ειλικρινά ήταν το κάτι άλλο.

«Καλά» τελικά εξωτερίκευσε και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ. Ξέρει να μιλάει και δεν το κάνει; Αναρωτήθηκα αλλά χωρίς να χρονοτριβώ, πριν εκείνη αλλάξει γνώμη και αρχίσει πάλι τα πείσματα, την παρέδωσα ξανά στα χέρια του Μπρεκ ο οποίος δεν εκδήλωσε καθόλου τα συναισθήματα του.

«Θα τα πούμε όταν φτάσουμε εκεί που θα πάμε, εντάξει» συνέχισα προς την Νες και μόλις εκείνη κατένευσε και πάλι παραπονιάρηκα, της τσίμπησα τρυφερά το μάγουλο της και πήγα κοντά στους υπόλοιπους. 

Soulmates Μ2 "11. Προτάσεις και Προδοσίες "

Τα μάτια μου καρφωμένα στο ταβάνι δεν έλεγαν να κλείσουν. Με όλα όσα είχαν συμβεί δεν είχα ιδέα πως να νιώσω. Όλα για άλλη μια φορά τα μέσα μου είχαν γίνει άνω κάτω και το χειρότερο ήταν ότι το κενό που ένιωθα τώρα είχε γίνει ακόμα πιο μεγάλο. Από την στιγμή που άφησα την μικρή Νες από τα χέρια μου ένιωθα για κάποιον λόγο άδειος σε συνδυασμό με την απουσία της Μπέλλας από δίπλα μου αυτό το μαρτύριο δεν είχε τελειωμό. Όχι ότι στο γιοτ κοιμόμασταν μαζί αλλά εκεί ήταν διαφορετικά, ένιωθα την παρουσία της, την ανάσα της, τώρα δεν ξέρω καν που είναι ή πόσο μακριά μου θα μπορούσε να είχε πάει. Πως τα έχω μπλέξει έτσι;... αναρωτήθηκα καθώς αναστέναξα και ανασήκωσα το πάνω μέρος του σώματος μου πιάνοντας το κεφάλι μου.

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο αποπνικτική που μου δυσκόλευε την αναπνοή μου. Το παράθυρο αν και ανοιχτό δεν έλεγε να φέρει καθόλου οξυγόνο και πιάνοντας το στήθος μου κοίταξα για λίγο γύρω μου. Η ανάγκη μου να βγω να πάρω αέρα για να ανανεώσω λόγιο τον αέρα στα πνευμόνια μου ξεχάστηκε μόλις η ματιά μου έπεσε πάνω στα άδεια κρεβάτια που υπήρχαν δίπλα μου. Περίεργο δεν θυμόμουν να είχα αποκοιμηθεί και όμως δεν κατάλαβα πότε η Άλις και ο Έμετ το είχαν σκάσει.

Δεν το σκέφτηκα, φορώντας ένα αμάνικο μπλουζάκι και τα αθλητικά μου χωρίς να αλλάξω την βερμούδα που φόραγα ήδη, βγήκα έξω και άρχισα να τους ψάχνω. Δεν μου ήταν δύσκολο να τους βρω. Με την τέλεια όσφρηση και ορατότητα μου ανακάλυψα τα ίχνη τους εύκολα και τα ακολούθησα. Δεν πέρασε πολύ ώρα και τους βρήκα να είναι μέσα σε ένα ξέφωτο στο δάσος που ήταν πίσω από τα σπίτια με τον Έμετ να παρακολουθεί την Άλις και τον Τζάσπερ που ήταν πιο βαθιά σε ένα σημείο που τους έλουζε το φως του φεγγαριού με τον Τζάσπερ να έχει πέσει στα γόνατα και να κάνει πρόταση γάμου στην Άλις με ένα μονόπετρο μέσα σε ένα κουτάκι που κράταγε στο χέρι. Η Άλις τα είχε τελείως χαμένα, τον κοίταζε με το χέρι της πάνω στο στερνό της με κομμένη ανάσα και δεν είχε ιδέα πως να αντιδράσει.

Ήταν η πιο συγκλονιστική σκηνή που είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και τα μάτια μου να δακρύσουν από όλη την συγκίνηση που με κατέκλισε γι αυτήν την στιγμή όμως πριν προλάβω να το χαρώ ο Έμετ βγήκε από την κρυψώνα του ακριβώς πριν η Άλις απαντήσει και τους το χάλασε τελείως.

«Δεν πιστεύω να δεχτείς» είπε σοκαρισμένος τραβώντας την απότομα προς το μέρος του και η Άλις γούρλωσε τα μάτια της σοκαρισμένη.

«Δεν νομίζω ότι σε αφορά» διαμαρτυρήθηκε η Άλις τινάζοντας το χέρι της για να καταφέρει να το τραβήξει από το σφιχτό του κράτημα.

«Και εγώ δεν πρόκειται να σου επιτρέψω να ανακατευτείς... Δικιά της είναι η ζωή και θα την κάνει ότι θέλει» απαίτησα ενώ τον πλησίασα και τον τράβηξα μακριά της.

«Πας καλά; Θα την αφήσει να κάνει αυτόν τον γάμο με αυτό... αυτό το χούφταλο που θέλει να το παίξει και τζόβενος;» με ρώτησε σοκαρισμένος και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία. Χούφταλο;... αναρωτήθηκα και κοίταξα τον Τζάσπερ που είχε καταπιεί την γλώσσα του ενώ κοίταζε νευρικά γύρω του.

«Τι λες;...» ρώτησα μπερδεμένος τον Έμετ... «Ο Τζάσπερ...» προσπάθησα να τον υπερασπιστώ αλλά ο Έμετ με διέκοψε αμέσως.

«Ο Τζάσπερ έχει πατήσει προπολού τα 100» συμπλήρωσε εκείνος με αηδία στην φωνή του καρφώνοντας την ματιά του προς το μέρος του Τζάσπερ προκαλώντας τον ανοιχτά.

«Τα εκατό;» ρώτησε ξέπνοα η Άλις κοιτάζοντας τώρα τον Τζάσπερ σοκαρισμένη με αυτό που είχε μόλις ακούσει.

«Άλις, ξέρω ότι δεν έπρεπε να σου το κρύψω. Σου το ορκίζομαι προσπάθησα να σου το πω αλλά φοβήθηκα. Δεν... δεν ήθελα να σε χάσω Άλις σε αγαπώ πάρα πολύ για να...» προσπάθησε ο Τζάσπερ να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά ο Έμετ βρήκε την ευκαιρία να πατήσει πάνω σε αυτό για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο χειρότερα.

«Και είναι σωστό να την κοροϊδεύεις με αυτόν τον τρόπο;» του είπε νευριασμένα ενώ έκανε την κίνηση να τον πλησιάσει αλλά εγώ δεν τον άφησα.

«Και ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να ανακατεύεσαι στα προσωπικά τους. Ότι ζημιά ήταν να κάνει την έκανες, τώρα άσ’ τους ήσυχους να το ξεκαθαρίσουν μόνοι τους» απαίτησα εγώ και άρχισα να τον τραβάω μακριά τους με τον Έμετ να προσπαθεί να με σταματήσει ενώ ταυτόχρονα άκουγα την κουβέντα που είχαν ανοίξει οι δύο τους.

«Είναι αλήθεια;» ρώτησε η Άλις σαστισμένη.

«Ναι, λυπάμαι που δεν σου το είπα νωρίτερα» παραδέχτηκε ο Τζάσπερ.

«Μα πω; Θέλω να πω, τι;...» η Άλις είχε χάσει τελείως τα λόγια της.

«Δεν ξέρω το πως αλλά σε αυτό το νησί Άλις, ο χρόνος έχει την δική του λογική» εξήγησε απολογητικά και η Άλις δεν ήξερε πως να αντιδράσει σε αυτό.

«Και οι υπόλοιποι; Ο Μπρεκ, η μητέρα του;» ρώτησε μπερδεμένη.

«Η μικρότερη είναι η Νες...» τον άκουσα να λέει και ξαφνικά φρέναρα ενώ γύρισα την ματιά μου προς το μέρος τους κλείνοντας το στόμα του Έμετ πριν προλάβει να αντιδράσει... «Που είναι δύο χρόνων...» κόμπιασε για λίγο και εγώ γούρλωσα τα μάτια μου με έκπληξη. Πόσο είναι;;; Με τίποτα δεν την κάνεις πάνω από έξη μηνών και αυτή είναι δύο χρόνων;;;...  αναρωτήθηκα για μια στιγμή αλλά το άφησα προς στιγμήν στην άκρη για να ακούσω την συνέχεια. Ο Τζάσπερ εφόσον η Άλις δεν τον διέκοψε συνέχισε... «Η μητέρα του Μπρεκ έχει ξεπεράσει τα χίλια πεντακόσια ενώ ο Μπρεκ κοντεύει τα πεντακόσια» κατέληξε και για λίγο έπεσε σιωπή.

 Αυτόματα γύρισα την ματιά μου προς τον Έμετ και πιάνοντας τον από την μπλούζα απαίτησα αμέσως να μου πει τι διάολο συμβαίνει εδώ κοιτώντας τον με ένα βλέμμα που δεν του έδινε το περιθώριο να μου πει ψέματα ή άλλες δικαιολογίες.

«Που θες να ξέρω τι διάολο συμβαίνει εδώ; Εδώ ζω;...» πήγε να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά καθώς το βλέμμα μου έγινε πιο άγριο εκείνος, αμυντικά, έβαλε τα χέρια του πάνω στο στήθος μου και άρχισε να ανασαίνει γρήγορα καθώς συνέχιζε... «Δεν μπορούμε να την αφήσουμε να το κάνει αυτό, κινδυνεύει δεν το καταλαβαίνεις;» παρακάλεσε με το ύφος του κοιτώντας προς το σημείο της Άλις με νόημα.

«Από τι κινδυνεύει Έμετ, μίλα» απαίτησα αλλόφρων και εκείνος πήρε μια ανάσα πριν ξαναμιλήσει ενώ ξεροκατάπιε τρομοκρατημένος.

«Δεν θες να καταλήξει σαν την μητέρα σου έτσι δεν είναι; Να την συντηρούμε με αίμα βρικόλακα για να μην....» συνέχισε με δυσκολία και άρχισα να χάνω την ανάσα μου. Τι διάολο έλεγε;

«Η Άλις...» δεν μπορούσα να συνεχίσω.

«Η Άλις έχει γεννηθεί με την ίδια πάθηση που είχε η μητέρα σου Έντουαρτ, αν μείνει έγκυος...» είπε με νόημα και δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Είχα καταλάβει.

Χωρίς να τον αφήνω από το σφιχτό μου κράτημα γύρισα την ματιά μου προς το σημείο που ήταν η Άλις με τον Τζάσπερ. Η Άλις έχοντας ξεπεράσει το πρώτο σοκ τώρα ήταν έτοιμη να δεχτεί την πρόταση του αφού πρώτα την άκουσα που τον διαβεβαίωνε ότι δεν την ενοχλεί η ηλικία του γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εκείνον και η προσπάθεια του Έμετ να αφαιρέσει τα χέρια μου από πάνω του μου απέσπασε την προσοχή.

«Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορούμε να την συμβουλέψουμε, νααα... δεν ξέρω κάποιος τρόπος θα βρεθεί αλλά δεν θα σου επιτρέψω ποτέ ξανά να ανακατευτείς στην σχέση τους. Τώρα περισσότερο από ποτέ έχει δικαίωμα στην αγάπη και δεν θα αφήσω κανέναν να της την καταστρέψει» του δήλωσα και ο Έμετ έμεινε σοκαρισμένος να με κοιτάει.

«Πόσα θες να με τρελάνεις επιτέλους ρε μεγάλε!!! Την ξέρεις την Άλις, έχει το ίδιο πείσμα με την μαμά σου. Λες να υπάρχει περίπτωση να διαλέξει την ζωή της μπροστά σε μια άλλη ζωή που μάλιστα θα μεγαλώνει μέσα της;» ρώτησε χωρίς να το πιστεύει.

«Αν της εξηγήσουμε, αν της πούμε την αλήθεια...» επέμενα εγώ. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσα να της χαλάσω την ευτυχία για κάτι τέτοιο. Ας μην έκανε παιδιά, θα ήταν καλά έτσι δεν είναι;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή.

«Και πιστεύει ότι αυτό θα ήταν αρκετό; Η ηλίθια τον αγαπάει, θα έκανε τα πάντα για να διαολίσει το είδος του σκατομάγου της. Προτιμάς να την δεις νεκρή παρά να την σταματήσεις τώρα;» με διέκοψε εκείνος και αυτό με έκανε να ξεπεράσω τα όρια μου. Ε αυτό πάει πάρα πολύ.

«Για ποιον λόγο είσαι εδώ Έμετ» απαίτησα για να μου πει την αλήθεια.

«Τι πράγμα;» ρώτησε πίσω εκείνος αιφνιδιασμένος.

«Εκείνος σε έστειλε έτσι δεν είναι; Για να είναι σίγουρος ότι δεν θα μας συμβεί τίποτα μέχρι να μας χρειαστεί για την ηλίθια θυσία του!»

Το μυαλό μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός και όλα τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να ενώνονται σιγά σιγά κάνοντας με να ξεπερνάω κάθε προηγούμενο. Κάτι μέσα μου ακόμα μου φώναζε να μην τον εμπιστευτώ αλλά κάτι άλλο με έκανε να μην θέλω να το πιστέψω. Ήταν το ξάδελφος μου, ο αδελφός που δεν είχα ποτέ και τον εμπιστευόμουν με την ίδια μου την ζωή, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά τα χρόνια ήταν ένα ψέμα, μια καλοστημένη μηχανή για να μας έχει από δίπλα ώστε να μας καρφώνει σε κάθε ευκαιρία για να κερδίζει εκείνος τα εύσημα. Όχι πήγαινε πάρα πολύ αυτό όμως δεν μπορούσα πλέον να το αφήσω και έτσι, έπρεπε να μάθω την αλήθεια όποια και να ήταν αυτή και έπρεπε να την μάθω τώρα...

Ντέιμον

Γαμώ την τύχη μου γαμώ πια, τι τον έπιασε πάλι και με τρέχει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα;... αναρωτήθηκα την στιγμή που έφτανα στο σπίτι του Καρλάιλ και χτύπαγα την πόρτα για να μου ανοίξουν... Αυτό πια έχει καταντήσει αηδία. Από την στιγμή που έφυγε η Ίζαμπελ με τα δίδυμα όλο εγώ πληρώνω την νύφη με το να τρέχω από εδώ και από εκεί και δεν το άντεχα άλλο πια αυτό. Έχω και μια προσωπική ζωή να κοιτάξω δεν θα κάτσω άλλο να τους αφήνω να με τρέχουν σαν σκυλάκι... Συνέχισα να σκέφτομαι καθώς άνοιγε την πόρτα η Φραμπαλά, η αφροαμερικανή ‘υπηρέτρια’ του Καρλάιλ για τους τύπους και έμπαινα μέσα αλλά μόλις έπιασα την μυρωδιά του πατέρα μου και περισσότερο τον τόνο της φωνής του που ερχόταν από το γραφείο του Καρλάιλ, φρέναρα.

Όχι ρε γαμώτο!! Είναι ο τελευταίος που θα ήθελα να δω αυτήν την στιγμή, ιδίως σήμερα που ήξερα ότι ήταν στα ντουζένια του με τα νέα που έχει μάθει λίγο καθυστερημένα. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άνοιξα το γραφείο του Καρλάιλ μόλις μου έδωσαν την άδεια να μπω μετά το χτύπημα μου και μπήκα μέσα με αυτοπεποίθηση.

«Τι ήταν πια το τόσο επείγων που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι το πρωί;» ρώτησα αμέσως τον Καρλάιλ αλλά ο πατέρας μου μίλησε πριν από εκείνον.

«Όταν θα σου λέμε να έρχεσαι εσύ θα είσαι εδώ πριν η κλήση προλάβει να τερματιστεί. Έγινα κατανοητός;» ρώτησε με τραχιά φωνή αλλά τον αγνόησα.

«Έχω και άλλες δουλειές – που εσείς οι ίδιοι μου έχετε φορτώσει – να κουμαντάρω, δεν είμαι σαρανταποδαρούσα» του γύρισα με ένα μειδίαμα και ο Καρλάιλ πήρε τον λόγο πριν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο.

«Παράτα ότι κάνεις και ετοιμάσου να φύγεις» δήλωσε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του με καχυποψία.

«Να πάω που;» ρώτησα.

«Στο Τρίγωνο των Βερμούδων» είπε και προσπάθησα πολύ σκληρά να μην προδώσω το ξάφνιασμα μου.

Πως διάολο είχαν καταφέρει τόσο γρήγορα να μάθουν ότι ήταν εκεί; Σίγουρα όχι μέσα από τους ηλίθιους μάγους τους μιας και που δεν μπορούσαν να τους εντοπίσουν στο νησί που υπήρχε πίσω από την ομίχλη. Από την άλλη όσοι γνώριζαν την ύπαρξη του ήταν τώρα ήδη εκεί και δεν είχαν κανένα τρόπο να ειδοποιήσουν κάποιον έξω από αυτό αφού και δεν μπορούσε να λειτουργήσει τίποτα από την σύγχρονη τεχνολογία εκεί μιας και που η ομίχλη τα κατέστρεφε όλα.

«Στο Τρίγωνο των Βερμούδων!...» είπα δύσπιστα... «Και τι το ιδιαίτερο έχει εκεί;» συνέχισα βαριεστημένα.

«Ξέρεις πολύ καλά τι έχει εκεί» τόνισε ο πατέρας μου και γύρισα προς την μεριά του κοιτώντας τον με περιέργεια.

«Ξέρω;» ρώτησα πίσω.

«Φυσικά και ξέρεις και άσε τα παιχνίδια σου σε μένα, γιατί δεν περνάνε. Η αδελφή σου είναι μαζί με τους άλλους και θέλω να πας να τους βρεις και να τους κατασκοπεύσεις» δήλωσε και στριφογύρισα τα μάτια μου με αηδία.

«Και να μην γυρίσω ποτέ ξανά πίσω επειδή εκείνη θα καταλάβει σε χρόνο ντε τε ότι είμαι εκεί» του αντιγύρισα και εκείνος έδειχνε να χάνει την υπομονή του.

«Δεν θα σου κάνει τίποτα, ξέρουμε ότι σου έχει εμπιστοσύνη και θέλουμε να ενισχύσουμε αυτήν την εμπιστοσύνη» συμπλήρωσε ο Καρλάιλ.

«Τι διάολο λέτε;» δεν άντεξα να μην ρωτήσω έχοντας τα τελείως χαμένα.

«Έλα τώρα Ντέιμον, σταμάτα να κάνεις τον ανήξερο. Ξέρουμε ότι έχεις κάνει κόμμα μαζί της – με το αζημίωτο φυσικά – όπως επίσης ξέρουμε ότι αν σου ενισχύσουμε λίγο παραπάνω...»

«Λίγο;» διέκοψα τον Καρλάιλ ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι χωρίς να αρνηθώ ότι αυτό που έλεγε ήταν αλήθεια.

«Εντάξει πολύ παραπάνω, τότε είμαστε σίγουροι ότι θα κάνεις ότι ακριβώς σου πούμε και με μεγάλη επιτυχία» συνέχισε εκείνος και τον κοίταξα εξεταστικά.

«Και για τι ποσόν μιλάμε;» ρώτησα κατευθείαν αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την αποστολή.

«Δεν θα μείνεις ανικανοποίητος» επιβεβαίωσε ο πατέρα μου και τα παράτησα. Τι σημασία είχε, έτσι κι αλλιώς θα περνάνε αυτό που ήθελαν είτε το έκανα εγώ είτε κάποιος άλλος οπότε γιατί να μην το εκμεταλλευτώ;

«Οκ και τι ακριβώς θέλετε να κάνω;» ρώτησα τελικά και ο Καρλάιλ αντάλλαξε μια ματιά με τον πατέρα μου.

«Να ενημερώσεις την αδελφούλα σου για την συνομωσία που παίζετε πίσω από την πλάτη της από τον Κλάους, την Ρεμπέκα...»

«Και τον Έμετ» συμπλήρωσε με έμφαση ο Καρλάιλ τα λόγια του πατέρα μου και τους κοίταξα για λίγο καχύποπτα.

«Όχι ότι μου πέφτει λόγος ή ότι με ενδιαφέρει και τόσο αλλά αφού εσείς οι ίδιοι τους στείλατε ακριβώς γι αυτόν τον λόγο γιατί τώρα θέλετε να τους προδώσετε από την στιγμή μάλιστα που είναι φως φανάρι ότι έχουν κάνει ήδη πάρα πολύ καλή δουλειά;» ρώτησα αλλά κανείς από τους δύο δεν φάνηκε πρόθυμος να μου λύσει αυτήν μου την απορία και εγώ δεν τους πίεσα περισσότερο.

«Η δουλειά σου είναι να ενημερώσεις την αδελφή σου για να τους πετάξει απ’ έξω όλα τα άλλα είναι δική μας δουλειά και δεν σε αφορά... Από την άλλη αν σκεφτείς έστω και στο ελάχιστο να μας προδώσεις...»

«Ξέρω, ξέρω δεν χρειάζομαι τις απειλές σας μόνο το παραδάκι σας και την ώρα αναχώρησης μου» τους δήλωσα και αφού ικανοποιήθηκαν με την απάντηση συνέχισαν με τις λεπτομέρειες...

Έντουαρτ

«Λέγε γιατί είσαι εδώ;» ρώτησα για τελευταία φορά έχοντας εκτροχιαστεί τελείως απαιτώντας να μου πει την αλήθεια και πριν ανοίξει ο Έμετ το στόμα του η Μπέλλα μπήκε στην μέση για να με συνετίσει.

«Είναι εδώ γιατί θέλει να κάνει μια νέα αρχή όπως όλοι μας και δεν μπορούμε να του το αρνηθούμε» είπε αντί για τον Έμετ και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της σοκαρισμένος.

«Τον εμπιστεύεσαι!!!» δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ίσχυε αυτό και μάλιστα με τόσο πάθος.

«Και ποια είμαι εγώ που θα τον κρίνει;» μου αντιγύρισε.

«Μα πως μπορείς να του έχεις τόση τυφλή εμπιστοσύνη; Δεν το βλέπεις ότι ο πατέρας μου τον έχει βάλει για να μας ελέγχει;» ρώτησα αγανακτισμένα και ο Κλάους που την είχε ακολουθήσει αλλά παρέμενε πιο πίσω της έκανε την εμφάνιση του χαμογελώντας δύσπιστα.

«Μην υποτιμάς τόσο πολύ νεαρέ την αδελφή μου...» είπε ερχόμενος προς το μέρος μας με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα... «Μπορεί να φαίνεται αθώα...» πήγε να συνεχίσει αλλά ο Έμετ τον διέκοψε.

«Η Μπέλλα!... Αθώα!!! Τι άλλο θα ακούσω πια» ρώτησε με αηδία αλλά ο Κλάους συνέχισε από εκεί που τον είχε διακόψει σαν να μην είχε ακούσει καν τα λόγια του.

«Και μεγαλόψυχη...» τόνισε... «Αλλά όσο αφορά τα παιχνίδια στρατηγικής δεν την πιάνει κανένας...» συμπλήρωσε και κοίταξε προς την Μπέλλα έντονα... «Σωστά αδελφούλα;...» συνέχισε με ένα ειρωνικό υφάκι και η Μπέλλα του ανταπέδωσε το βλέμμα έντονα με το ίδιο ανεξιχνίαστο βλέμμα που είχε και εκείνος χωρίς να το σχολιάσει... «Μην ανησυχείς και δεν πρόκειται να μείνει κανείς ατιμώρητος από όσους θα προσπαθήσουν έστω και να σκεφτούν να την προδώσουν. Γι αυτό να είσαι σίγουρος» συνέχισε εκείνος προς το μέρος μου και κοίταξα προς την Μπέλλα.

«Πως μπορείς να είσαι τόσο τυφλή; Αλήθεια πιστεύεις ότι έχουν έρθει με το μέρος σου;» την ρώτησα απροκάλυπτα μπροστά σε όλους.

«Όπως είπε και ο αδελφούλης μου, αν ήρθαν εδώ για να με δουλέψουν τότε σκάβουν τον ίδιο τους τον λάκκο» επιβεβαίωσε εκείνη ότι ήταν αποφασισμένη για όλα και δεν ήξερα τι άλλο να πω. Όλα τα επιχειρήματα είχαν τελειώσει, εκείνη τα είχε καταρρίψει πριν καν ειπωθούν και εγώ;... Εγώ τι έκανα εδώ την μαριονέτα τους; Και θα καθόμουν να το ανεχτώ;

Όχι, ως εδώ και μην παρέκει, αν θέλουν να φάνε το κεφάλι τους ας το κάνουνε μόνοι του εγώ όμως δεν θα έπαιζα κανένα από τα παιχνίδι τους πια.

«Όπως θες» είπα τελικά και γυρίζοντας την πλάτη μου άρχισα να απομακρύνομαι από κοντά τους εκτός εαυτού.

~*~*~*~*~*~*~*~

Στην άκρη ενός γκρεμού κοίταγα τον ορίζοντα μέχρι εκεί που η ομίχλη σταμάταγε το οπτικό πεδίο καλύπτοντας ότι υπήρχε από πίσω και σκεφτόμουν ξανά και ξανά όλα όσα είχαν συμβεί στην ζωή μου μέχρι που το πρώτο φως της ημέρας έκανε δειλά την εμφάνιση του. Η ανάσα μου ένιωθα να πνίγεται μέσα μου, τα αναπάντητα ερωτήματα τόσα όσα ποτέ δεν είχα σκεφτεί ποτέ, οι διαπιστώσεις μου άλλες τόσες. Πως τους άφησα όλον αυτόν τον καιρό να με δουλεύουν τόσο πολύ; Πως κατάφερα να κρυφτώ ο ίδιος πίσω από το δάχτυλο μου αφού όλα ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου, τα έβλεπα αλλά δείλιαζα να τα επιβεβαιώσω γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια.

Τώρα ήταν όλα πιο ξεκάθαρα... εκείνη είχε βρει εδώ το λιμάνι που πάντα έψαχνε. Απαλλαγμένη από το φόβο μην χάσει κάποιον που θα αγαπούσε ή να χρειαζόταν να τον μετατρέψει σε τέρας για να τον κρατήσει για πάντα κοντά της είχε βρει το νόημα της ζωής της για άλλη μια φορά, είχε κάνει αυτό το μέρος επίγειο παράδεισο για να μπορεί να ζει μια φυσιολογική ζωή, μια ζωή που θα την δέχονταν όπως ακριβώς είναι και όχι κάποια που θα προσποιούταν ότι είναι για να ικανοποιεί τις ανάγκες τους.

Από την άλλη μας είχε φέρει εδώ με την ελπίδα ότι θα νιώθαμε και εμείς το ίδιο αλλά ειλικρινά είναι τόσο χαζή ή τόσο τυφλή ώστε να πιστεύει ότι είναι εκείνοι εδώ με την θέληση τους; Δεν μπορεί να δει την προδοσία πίσω από τα αηδιαστικά πρόσωπα τους; Ακούει κάθε τους λέξει, ξέρει κάθε τους έκφραση καλύτερα από μένα και όμως ακόμα και τώρα δεν μπορεί να πονηρευτεί ότι η προδοσία τους θα της στοιχήσει περισσότερα από όσα ο κόπος της να τους πείσει ότι εδώ είναι ένα λιμάνι για όσους το έχουν ανάγκη για να μια νέα αρχή;

Πραγματικά δεν μπορώ να την καταλάβω........