The Destiny "19b Καταστρώνοντας το σχέδιο"

Μόλις οι υπηρέτριες την βοήθησαν να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, να την ντύσουν με το πιο εντυπωσιακό φόρεμα που με το που το φόρεσε ήθελε αμέσως να το βγάλει, της έφτιαξαν τα μαλλιά και πριν σηκωθεί από το έπιπλο που στήριζε τον καθρέφτη για να επισκεφτεί τον Φράνσις μια υπηρέτρια με ένα απίστευτα τεράστιο κόσμημα την πλησίασε.

«Αυτό είναι δώρο από την βασίλισσα» της εξήγησε τείνοντας της το μπροστά της.

«Και που ακριβώς το φοράνε αυτό το πράγμα;» ρώτησε η Μάριαν εκδηλώνοντας όλη την αηδία της γι’ αυτό το περίεργο κόσμημα.

«Θα σας δείξω» της είπε εκείνη αμέσως και μόλις μια υπηρέτρια της σήκωσε την τεράστια κοτσίδα της, εκείνη αμέσως το πέρασε γύρω από τον λαιμό της.

«Είναι για να κρύβει σημάδια που δεν θέλουμε να φαίνονται» της είπε συνωμοτικά η υπηρέτρια καθώς το έκλεινε για να σταθεί πάνω στον λαιμό της και είχε δίκιο.

Μετά τα χθεσινά ο λαιμός της είχε τόσες πιπιλιές που αν τα είχε κάνει πράγματι ο Κωνσταντίν όπως η Κάθριν νόμιζε, τότε σίγουρα ήθελε να τα κρύψει από το βλέμμα του Φράνσις και αυτό το κόσμημα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε. Ξεκινώντας ακριβώς κάτω από πιγούνι της, έφτανε μέχρι την βάση του λαιμού της και απλώνοντας μπροστά σε όλο της το μπούστο με τόσα αναρίθμητα πετράδια που έκαναν τον λαιμό της να μοιάζει με εκατό κιλά. Πάει καλά η γυναίκα; Με αυτό το πράγμα ούτε να φάω δεν θα μπορώ πόσο μάλλον να κάνω τίποτα άλλο. Ήθελε να της πει αλλά τελικά το κατάπιε.

«Οκ, μπορούμε να πηγαίνουμε τώρα γιατί ήδη έχω αρχίσει να το μετανιώνω» είπε με ειλικρίνεια και οι υπηρέτριες έσπευσαν αμέσως να φωνάξουν τους φρουρούς όπου θα την συνόδευαν πριν κάνει εκείνη πίσω.

Στο δωμάτιο του Φράνσις επικρατούσε η απόλυτη ησυχία. Ο ίδιος είχε ζητήσει από την προηγούμενη να μαζέψουν όλα τα αντικείμενα που υπήρχαν στο πάτωμα μετά από το χθεσινό του ξέσπασμα και να τα φυλάξουν μέχρι να βρει τον χρόνο να ελέγξει τι ζημιά είχε προκαλέσει έτσι τώρα το τεράστιο τραπέζι του ήταν τέλειος άδειο. Ήθελε να κάνει κάτι, να απασχολήσει το μυαλό του αλλά περισσότερο τα νεύρα του πριν αρχίσει να χτυπάει ότι έβρισκε μπροστά του. Τα νέα που του είχε φέρει ο παππούς του δεν ήταν ακριβώς τα νέα που περίμενε να ακούσει και μέχρι να έρθει η στιγμή να δει ξανά την Μάριαν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρει ξανά τον εαυτό του. Σίγουρα εκείνη θα είχε κάποιο σχέδιο, της είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτό, αλλά μέχρι να μάθαινε αυτό το σχέδιο πραγματικά θα έσκαγε.

Απορροφημένος στο σχέδιο που έκανε σε μια άδεια κόλλα χαρτί είχε τελείως ξεχάσει να ειδοποιήσει το υπηρετικό προσωπικό να του φέρουν τα ρούχα του έτσι όταν άκουσε τον φρουρό να ανακοινώνει την άφιξη της, αναπηδώντας αναποδογύρισε το φύλλο που ζωγράφιζε και καθώς σηκώθηκε όρθιος άρχισε να τακτοποιεί την ρόμπα του.

«Λαίδη Μάργκαρετ…» είπε ανταποδίδοντας την υπόκλιση της. «Χίλια συγνώμη για την εμφάνιση μου αλλά πραγματικά δεν περίμενα ότι θα έχω επισκέψεις τόσο νωρίς» απολογήθηκε εκείνος και η Μάριαν του χάρισε το πιο γοητευτικό της χαμόγελο.

Βλέποντας την μέσα σε αυτήν την εντυπωσιακή τουαλέτα τα μάγουλα του αυτόματα φλογίστηκαν από έξαψη αλλά καθώς η ματιά του στάθηκε πάνω σε εκείνο το τεράστιο κόσμημα που στόλιζε τον λαιμό της ήθελε πραγματικά να γελάσει. Γνώριζε ακριβώς ποιος ήταν ο λόγος της ύπαρξης τους όπως επίσης και τι έκρυβαν από κάτω. Τα δικά του σημάδια.

«Μην μπαίνετε στον κόπο για μένα, ήρθα μόνο να σας αποχαιρετήσω και να σας δώσω τις καλύτερες μου ευχές για τον γάμο σας» του είπε εκείνη γλυκά ενώ τον πλησίασε.

«Φεύγετε κιόλας;» ρώτησε παγωμένα χωρίς να το πιστεύει με την καρδιά του να χτυπάει ξέφρενα από αγωνία. «Νόμιζα ότι θα μένατε τουλάχιστον μέχρι τον γάμο» συνέχισε και εκείνη τον κοίταξε απολογητικά.

«Αυτό ήταν ο σκοπός μου αλλά δυστυχώς κάτι προέκυψε και άλλαξαν τα σχέδια» τον ενημέρωσε εκείνη και ψάχνοντας ο Φράνσις να βρει κάτι για να την καθυστερήσει ώστε να της μιλήσει έστω και για λίγο χωρίς όλους τους υπηρέτες που είχαν μαζευτεί πάνω από το κεφάλι τους πρόσεξε το σερβίτσιο με το τσάι που άφηνε μια από τις υπηρέτριες πάνω στο τραπεζάκι του.

«Πιστεύω ότι θα μπορούσατε έστω να πάρετε πρωινό μαζί μου. Δεν φαντάζομαι ότι βιάζεστε τόσο πολύ» της είπε κοιτώντας την με νόημα τελείως διακριτικά στα μάτια.

«Η αλήθεια είναι ότι η άμαξα μου με περιμένει ήδη. Λυπάμαι» του απάντησε εκείνη και πριν ο Φράνσις βρει κάτι άλλο να την πείσει να μείνει λίγο παραπάνω η υπηρέτρια που κρατούσε την επάργυρη τσαγέρα που είχε μέσα το τσάι που ήταν έτοιμη να σερβίρει μπήκε άξαφνα στην συζήτηση.

«Το τσάι το ετοίμασε ιδιαίτερα για σας η ίδια η βασίλισσα. Θα ήταν μεγάλη προσβολή αν της το αρνηθείτε» τόνισε περισσότερο προς την Μάριαν με τέτοιο θάρρος που εξέπληξε όλους όσους ήταν μέσα στο δωμάτιο εκείνη την στιγμή.

‘Τώρα είναι που δεν το πίνω με τίποτα’… σκέφτηκαν ταυτόχρονα και οι δύο αλλά δεν το έδειξαν ούτε στο ελάχιστο προς την υπηρέτρια.

«Τι λέτε;» ρώτησε ξανά ευγενικά ο Φράνσις προς την Μάριαν και εκείνη του χαμογέλασε.

«Αν το έχει ετοιμάσει η ίδια η υψηλοτάτη, πως μπορώ να το αρνηθώ, άλλωστε θα είναι μεγάλη προσβολή από μέρους μου» του απάντησε εκείνη με προσποιητή ευγένεια ενώ έκρυψε με μεγάλη μαεστρία την ειρωνεία στην φωνή της.

«Λαίδη μου» της πρόσφερε το χέρι του ώστε να την βοηθήσει να κάτσει στον καναπέ.

«Μου επιτρέπετε να αλλάξω πριν σας κάνω παρέα. Υπόσχομαι να μην αργήσω» της υποσχέθηκε ενώ της φίλαγε απαλά το χέρι χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά της.

«Φυσικά» του έδωσε την άδεια εκείνη και μόλις ο Φράνσις ίσιωσε ξανά το κορμί του γύρισε την ματιά του προς το προσωπικό.

«Δεν θα σας χρειαστώ άλλο» τους έδωσε την εντολή να φύγουν και μόλις η υπηρέτρια γέμισε τα δύο φλιτζάνια που υπήρχαν πάνω στο τραπεζάκι πρόσφερε το ένα στην Μάριαν.

«Μην το πιείτε» της ψιθύρισε στο αυτί συνωμοτικά την στιγμή που ο Φράνσις εξαφανίστηκε πίσω από το παραβάν για να αλλάξει και πριν η Μάριαν της απαντήσει εκείνη βιάστηκε να ακολουθήσει το υπόλοιπο προσωπικό.

Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω τους, η Μάριαν άφησε ξανά το φλιτζάνι της πάνω στο τραπεζάκι και καθώς σηκώθηκε όρθια πήγε κοντά στο παραβάν.

«Πραγματικά δεν είναι ανάγκη να μπείτε στον κόπο να αλλάξετε» του ψιθύρισε πονηρά και μόλις ο Φράνσις, χωρίς να έχει αλλάξει βγήκε από το παραβάν κλείνοντας της το μάτι.

«Ιδίως αν έχω σκοπό να πιω αυτό το τσάι» της γύρισε ενώ αρπάζοντας την στην αγκαλιά του άρχισε να την φιλάει με τόσο πάθος που η Μάριαν πραγματικά χρειάστηκε να πάρει μια ανάσα για να καταφέρει να του το ανταποδώσει.

«Ποιο είναι το σχέδιο;» μπήκε κατευθείαν στο ψητό μόλις άφησε στα χείλια της κοιτώντας την με αγωνία.

«Σίγουρα δεν μπορούμε να πιούμε αυτό το τσάι, τουλάχιστον μπορούμε να τσιμπήσουμε τις λιχουδιές που μας άφησαν;» τον ρώτησε παρακλητικά. «Έχω πεθάνει στην πείνα» εξήγησε και εκείνος χαμογελώντας της την φίλησε απαλά στην μύτη.

«Παππού; Εσύ τι λες;» ρώτησε αυτόματα και μόλις εκείνος έκανε την εμφάνιση του η Μάριαν απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του Φράνσις γυρίζοντας του την πλάτη της.

«Ακριβώς όποιον χρειαζόμουν» μουρμούρισε ενώ σήκωνε την τεράστια κοτσίδα της καθώς γύριζε με δυσκολία προς τον Φράνσις. «Μπορείς;» τον ρώτησε εννοώντας να την βοηθήσει να βγάλει αυτό το τεράστιο κόσμημα από τον λαιμό της.

«Φυσικά» της είπε εκείνος ενώ ταυτόχρονα έβαζε τα χέρια του πάνω στο κούμπωμα.

«Είσαι σίγουρος ότι δεν μας κρυφακούει κανείς;» ρώτησε τον Λουδοβίκο.

«Δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, είναι διαταγή της βασίλισσας αλλά μην ανησυχείς έχω ήδη φροντίσει να μην καταλαβαίνουν λέξη από όσα λέτε» την διαβεβαίωσε εκείνος και αναστέναξε με ανακούφιση πιάνοντας τον ελεύθερο πια λαιμό της την στιγμή που απομάκρυνε ο Φράνσις τον κόσμημα από πάνω της.

«Και έλεγα ότι ο κορσές ήταν το χειρότερο πράγμα που είχα φορέσει ποτέ μου» σχολίασε κουνώντας τον λαιμό της για να ξεπιαστεί.

«Ποιος σου είπε να είσαι άτακτη;» την πείραξε ο Φράνσις παρατώντας το βαρύ κόσμημα πάνω στο παραβάν.

«Δεν μου λες εσύ;» ρώτησε τον Λουδοβίκο αγνοώντας το σχόλιο του καλού της ενώ πήγαινε προς το καναπέ για να κάτσει. «Εκτός από το να εμφανίζεις φορέματα και άλλες τέτοιες χαζομάρες, μήπως μπορείς να αλλάξεις αυτήν την αηδία που μας σέρβιραν σε καφέ;»

«Πως τον πίνετε» δέχτηκε αμέσως την πρόκληση.

«Σίγουρα δυνατό και αν γίνετε με γεύση φουντούκι θα ήταν τέλειο αυτήν την στιγμή» του είπε και εκείνος χαμογελώντας της πονηρά άρχισε να κουνάει τα δάχτυλα του πάνω από το φλιτζάνι ενώ σμίγοντας τα φρύδια του έκανε πως συγκεντρωνόταν.    

«Θα ήθελες και εσύ;» ρώτησε τον Φράνσις την στιγμή που έκατσε δίπλα της και εκείνος για απάντηση ανασήκωσε του ώμους του αδιάφορα. «Κάν’ τους δύο» είπε προς τον Λουδοβίκο και εκείνος έσπευσε να εκπληρώσει την επιθυμία της.

«Μμμμ, επιτέλους λίγο καφέ, η σκύλα ούτε πρωινό δεν τους άφησε να μου φέρουν» είπε με άχτι ενώ έπινε μια γουλιά από τον καφέ της.

«Τελικά θα μας πεις ποιο είναι το σχέδιο ή θα μας σκάσεις;» την ρώτησε ο Λουδοβίκος χωρίς να αντέχει άλλο να την βλέπει να τους περιπαίζει με αυτόν τον τρόπο.

«Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι και εγώ» του γύρισε εκείνη ενώ αφήνοντας το φλιτζάνι της πάνω στο τραπεζάκι άπλωνε το χέρι της για να πιάσει ένα από τα γλυκίσματα που είχαν φέρει.

«Τι εννοείς;» την ρώτησε αγχωμένα ο Φράνσις.

«Είστε σίγουροι ότι μπορώ να φάω από αυτά» ρώτησε εκείνη με άνεση.

«Φάε και λέγε» της είπε επιτακτικά ο Λουδοβίκος.

«Το σχέδιο να πείσουμε την Κάθριν ότι τώρα είμαι έγκυος και μάλιστα από τον Κωνσταντίν έπιασε. Η συνάντηση μου μαζί της πήγε καλύτερα από όσο θα περίμενε κανείς! Τώρα τι έχει σειρά;» τους ρώτησε με άνεση ενώ κλέβοντας με το δάχτυλο της λίγη μαρμελάδα από το ταρτάκι που κρατούσε το έβαζε στο στόμα.

«Θες να πεις ότι δεν έχεις κάποιο σχέδιο;» την ρώτησε ο Φράνσις ξαφνιασμένος.

«Νόμιζα ότι εσείς ήσαστε αυτοί που καταστρώνετε τα σχέδια και εγώ απλά πρέπει να τα ακολουθώ» του χτύπησε λίγο πιο σκληρά από όσο πραγματικά θα ήθελε ώστε να του δώσει να καταλάβει το πόσο την ενοχλούσε που νόμιζαν ότι μπορούν να την κάνουν υποχείριο τους.

Πριν ο Φράνσις προλάβει να αντιδράσει στα λόγια της, άξαφνα σαν κάποιος να είχε πατήσει την παύση, εκείνος πάγωσε στην τελευταία του κίνηση και η Μάριαν έκλεισε το στόμα της γρήγορα με το ελεύθερο της χέρι πριν φτύσει από το γέλιο της την μπουκιά που είχε προλάβει να βάλει στο στόμα της.

«Hello είναι κανείς εδώ;» ρώτησε κουνώντας το χέρι της πάνω κάτω μπροστά από τα μάτια του Φράνσις μόλις κατάφερε να καταπιεί την μπουκιά της ενώ ακόμα γέλαγε δύσπιστα.

«Τι διάολο σκαρώνεις πάλι;» ξέσπασε ο Λουδοβίκος μην αντέχοντας να την βλέπει άλλο τόσο άνετη και με τόση αυτοπεποίθηση μπροστά σε όλα όσα συνέβαιναν.

Πριν του απαντήσει η Μάριαν είπε γρήγορα μέσα της… ‘Εύχομαι ο Φράνσις να ακούσει ότι πούμε’.

«Εγώ τι σκαρώνω ή εσύ;» του γύρισε την ερώτηση ανασηκώνοντας τα φρύδια της με έμφαση.

«Το μόνο που θέλω είναι να σας βοηθήσω…» ξέσπασε εκείνος με αγανάκτηση.

«Πως;» τον διέκοψε αυτόματα. «Με το να με αφήσεις έγκυο και να με στείλεις πίσω στον Μπας για πόσο αυτήν την φορά; Για ένα χρόνο; Για δέκα; Ίσως και μέχρι το μωρό μου να είναι έτοιμο για να εκπληρώσει το όραμα που είδε ο Νοστράδαμος;» τον ρώτησε απλά σαν να μιλούσε για κάτι που την έκανε να βαριέται αφόρητα.

«Θα είναι μόνο για όσο χρειάζεται…» προσπάθησε να την διαβεβαιώσει.

«Ώστε εγώ να δεχτώ ότι η μοίρα μου είναι να είμαι με τον Μπας και όχι με τον Φράνσις;» συμπλήρωσε τα λόγια του με ένα παμπόνηρο χαμόγελο.

«Δεν το πιστεύω ότι την άφησες να σε πείσει πως όλα αυτά τα χρόνια ήμουν ο Μπας» εξέφρασε τελείως απογοητευμένα.

«Και γιατί όχι; Αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ, δεν μπορώ να αρνηθώ κιόλας ότι, ό,τι είπε ταίριαζε απόλυτα…» του είπε με έμφαση.

«Δεν ήμουν ο Μπας» φώναξε απελπισμένα με βλέμμα που δεν μπορούσε να του το αμφισβητήσει.

«Αλλά ο Μπας ήταν το μοναδικό άτομο που ακόμα και τα τρία πρώτα χρόνια που τον αγνοούσα ήταν μονίμως εκεί όπου ήμουν και εγώ» του θύμισε. «Από την άλλη ήταν ο πατέρας μου και αποκλείεται να παρίστανες εκείνον γιατί από όσο θυμάσαι ήταν το μοναδικό άτομο που έβλεπα λιγότερο μέσα στην ημέρα λόγο της δουλειάς του» του χτύπησε σκληρά.

«Το ότι εξακολουθούσα να σε παρακολουθώ σαν πνεύμα δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό;» την ρώτησε και η Μάριαν σκουπίζοντας τα χέρια της σε μια πετσέτα τον κοίταξε με το ένα φρύδι ανασηκωμένο.

«Ενδιαφέρον άποψη» μουρμούρισε σκεπτική. «Και ελπίζω να είναι η αλήθεια…» του τόνισε. «Γιατί αν υποψιαστώ ότι δεν είναι, αν καταλάβω ότι με δούλευες όλα αυτά τα χρόνια, τότε να είσαι σίγουρος ότι αυτό που έχει σκοπό να σου κάνει η αγαπητή μας Κάθριν όταν σε βρει δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχω σκοπό να σου κάνω εγώ» τον διαβεβαίωσε και ο Λουδοβίκος ξεροκατάπιε.

«Χαίρομαι που γίνομαι κατανοητή… Όμως ακόμα παραμένει το ίδιο ερώτημα, αν τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες, τότε γιατί καταβάλεις τόσο μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει κρυφό από τον Φράνσις το ότι έχεις σκοπό να με γυρίσεις πίσω αφού βέβαια πρώτα βεβαιωθείς ότι εκείνος θα καταφέρει να με γκαστρώσει;» τον ρώτησε με μια ειρωνική ματιά λέγοντας του ξεκάθαρα ότι δεν την έπειθε και πάρα πολύ.

«Γιατί παρόλο που έχει πει ότι θα κάνει τα πάντα για την ευτυχία σας ωστόσο ξέρεις πολύ καλά πως θα αντιδράσει αν καταλάβει ότι θα σε χάσει και πάλι έστω και αν είναι για λίγο» της απάντησε εκείνος.

«Οπότε είναι προτιμότερο να τον κοροϊδέψεις, όπως νομίζεις ότι μπορείς να κοροϊδέψεις και μένα από το να τον αφήσεις να αποφασίσει μόνος του τι είναι καλό για εκείνον και τι όχι».

«Όταν πάρει στα χέρια του το μωρό θα τα ξεχάσει όλα» είπε εκείνος με σιγουριά.

«Όταν…» επανέλαβε εκείνη με έμφαση. «Μέχρι τότε όμως τι γίνετε; Το σκέφτηκες αυτό; Σκέφτηκες ότι αυτή η τόσο δα μικρή σου απερισκεψία μπορεί να μας κοστίσει οποιαδήποτε ευκαιρία να είμαστε στο μέλλον μαζί;»

«Εντάξει, τα παρατάω, τι προτείνεις να κάνουμε;» είπε εκείνος ηττημένος και η Μάριαν σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος τον κοίταξε για λίγο σκεπτική.

«Είναι πράγματι αυτό το δαχτυλίδι καταραμένο;» τον ρώτησε ενώ μέσα της γρήγορα συμπλήρωσε… ‘Εύχομαι ο Φράνσις να ξεπαγώσει και να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση’.

«Είναι καταραμένο μόνο για όσες δεν αγαπούν αυτόν που τους το προσφέρει» απάντησε εκείνος και ο Λουδοβίκος τελείως σοκαρισμένος γύρισε και τον κοίταξε την στιγμή που ο Φράνσις έτριβε το πρόσωπο του παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να βάλει τις σκέψεις του σε μια τάξη.

Καθώς η Μάριαν τον κοίταξε ερωτηματικά εκείνος πριν εκδηλώσει όσα ένιωθε μέσα του ή εκφράσει όλα όσα ήθελε πράγματι να πει περισσότερο προς τον παππού του, έσπευσε να της διευκρινίσει τι εννοούσε.

«Τα ακριβή λόγια της προγιαγιάς μου ήταν: «Σου δίνω αυτό το δαχτυλίδι με τον όρο να το δώσει στην μοναδική γυναίκα που θα αγαπήσεις με όλη σου την καρδιά. Αν αυτή η γυναίκα σε αγαπά το ίδιο τότε να έχει την ευχή μου και η αγάπη σας να είναι για πάντα προστατευμένη, αν όμως δεν σε αγαπάει όσο και εσύ τότε να έχει την κατάρα μου να ζήσει μια ζωή μέσα στην δυστυχία τελείως άδεια από συναισθήματα».

«Και η Κάθριν το ήξερε αυτό…» διαπίστωσε με ένα ειρωνικό γελάκι. «Που σημαίνει ότι ο λόγος που είναι αυτό που είναι σήμερα, είναι γιατί άδειασε από συναισθήματα όταν φόρεσε αυτό το δαχτυλίδι».

«Μου ορκιζόταν ότι με αγαπούσε…» υπερασπίστηκε ο Λουδοβίκος τον εαυτό του.

«Και εσύ θέλησες να την δοκιμάσεις» μάντεψε η Μάριαν.

«Όχι Μάριαν θέλησε απλά να της αποδείξει την αγάπη του» την διόρθωσε ο Φράνσις και καθώς τον κοίταξε ξαφνιασμένη εκείνος συμπλήρωσε. «Γι’ αυτό και την έκανε όπως και εκείνον, γιατί δεν ήθελε να την χάσει».

«Αλλά μόλις της έδωσε το δαχτυλίδι, όχι απλά την έχασε αλλά την έκανε και χειρότερη» μουρμούρισε εκείνη την διαπίστωση της.

«Και τώρα προσπαθεί να το διορθώσει» της επιβεβαίωσε ο Φράνσις ζητώντας της με την ματιά του την κατανόηση της.

«Και το παιδί αυτό είναι η μόνη μας ελπίδα» συμπλήρωσε ο Λουδοβίκος με περισσότερο πείσμα.

«Οπότε το μεγάλο σχέδιο είναι να δημιουργήσεις άλλο ένα μικρό τερατάκι με τα σκατοματζούνια σου ώστε να καταφέρεις να διορθώσεις τα δικά σου λάθη» είπε κουνώντας το κεφάλι της θετικά αλλά χωρίς να είναι ικανή να το πιστέψει ακόμα.

«Αν αποκτήσει και πάλι συναισθήματα Μάριαν τότε θα δει τα λάθη της και θα θέλει να τα διορθώσει» της απάντησε ο Φράνσις.

«Μόνο που για να γίνει αυτό, εμείς για τα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια θα πρέπει να θυσιάζουμε τις ζωές μας για χάρη του» του υπενθύμισε με έμφαση εκείνη.

«Δεν ξέρουμε πότε θα είναι ικανός να το κάνει» της απάντησε ο Λουδοβίκος και η Μάριαν του έριξε μια οργισμένη ματιά.

«Έχει δίκιο Μάριαν…» προσπάθησε να την προλάβει ο Φράνσις πριν αντιδράσει εκείνη. «Μπορεί αυτήν την στιγμή να θέλω όσο τίποτα να τον πλακώσω στις μπουνιές που πατώντας πάνω στην εμπιστοσύνη που του έχω εκείνος με κορόιδεψε αλλά έχει δίκιο, δεν μπορείς να το αρνηθείς» επανέλαβε ενώ πιάνοντας το χέρι της τρυφερά προσπάθησε να την κάνει να γυρίσει το βλέμμα της προς το μέρος του.

«Δηλαδή τώρα συμφωνείς μαζί του; Συμφωνείς να με αφήσεις έγκυο με τα δηλητήρια που προσπαθεί να μας ποτίσει ώστε να γεννήσω ένα παιδί τέρας…»

«Ένα χαρισματικό παιδί» διόρθωσε ο Λουδοβίκος.

«Και να γυρίσω πίσω στην ζωή που έκανα τα δέκα τελευταία χρόνια;» ολοκλήρωσε την πρόταση της αγνοώντας τα λόγια του παππού του.

«Δεν θέλω να σε χάσω, όχι ξανά» είπε εκείνος με τόσο πόνο που έκανε την καρδιά της να γίνει χίλια κομμάτια.

«Αλλά είσαι διατεθειμένος να το κάνεις για λίγο ακόμα» μάντεψε εκείνη.

«Αν αυτό είναι αρκετό ώστε να σε έχω για πάντα» της επιβεβαίωσε εκείνος.

«Τότε λυπάμαι που θα σας χαλάσω τα σχέδια, αλλά δεν πρόκειται να πιω τίποτα που να προέρχεται από τα χέρια του» δήλωσε κατηγορηματικά ενώ πιάνοντας το φλιτζάνι της ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της.

«Τον καφέ που σου πρόσφερα όμως τον πίνεις» της χτύπησε ο Λουδοβίκος.

«Το φίλτρο θες να το πιω αφού αφήσει ξανά τον σπόρο του μέσα όχι πιο πριν» του γύρισε αυτάρεσκα εκείνη και ο Λουδοβίκος τελείως απηυδισμένος πια ανασήκωσε τα χέρια του σαν να παραδινόταν.

«Βγάλ’ τα πέρα μόνος σου. Εγώ τελείωσα από εδώ» δήλωσε προς το Φράνσις και πριν εκείνος του απαντήσει ο Λουδοβίκος εξαφανίστηκε.

«Αυτά τα γλυκάκια είναι απίστευτα… δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω» μουρμούρισε ενώ αφήνοντας το φλιτζάνι της ξανά στην θέση του άπλωνε το χέρι της μπροστά για να πάρει άλλο ένα γλυκάκι. Ο Φράνσις βλέποντας την απίστευτη ηρεμία της, χωρίς να καταφέρει να το συγκρατήσει άφησε ένα γελάκι του ξεφύγει.

«Οκ δαιμόνιο τερατάκι, για πες ποιο είναι το σχέδιο;» την ρώτησε πονηρεμένος ενώ πλησιάζοντας την άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στον ώμο της.

«Να σου πω…» ξεκίνησε σκεπτική ενώ έπιανε ένα ταρτάκι με το αριστερό της χέρι. «Από την μια έχω την πρόταση της μητέρας σου που θέλει να εκδικηθεί τον παππού σου. Δεν ξέρω ακόμα το γιατί αλλά περισσότερο το πώς. Από την άλλη…» συνέχιζε ενώ έπιανε άλλο ένα ταρτάκι με το δεξί της χέρι και το έφερνε και αυτό κοντά της. «Έχω την πρόταση του παππού σου που θέλει να εκδικηθεί την μητέρα σου. Είμαι πολύ κοντά στο να βρω το γιατί αλλά έχω την αίσθηση ότι παλεύει πολύ σκληρά να κρύψει κάτι που δεν θέλουμε να μάθουμε ακόμα, όμως σίγουρα τώρα ξέρω το πώς» του δήλωσε και κοιτώντας μια το ένα ταρτάκι και μια το άλλο σκεπτική συνέχισε μουρμουρίζοντας.

«Κάθριν, Λουδοβίκος… Λουδοβίκος, Κάθριν, άραγε ποιο είναι το καλύτερο να διαλέξεις; Ουφ δύσκολη απόφαση».

Την στιγμή που ο Φράνσις άνοιξε το στόμα για να πει κάτι πάνω σε αυτό, εκείνη πριν προλάβει να εκφράσεις τις σκέψεις του συνέχισε το ίδιο σκεπτική…

«Από την μια όμως, αν επιλέξω την πρόταση της Κάθριν τότε θα μπορώ να μείνω και να τα έχω όλα. Φυσικά όταν εκείνη καταλάβει ότι δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να με εκβιάσει σίγουρα θα ψάξει νέους τρόπους για να μας κρατήσει και πάλι στο χέρι αλλά δεν βαριέσαι, το μόνο που θα καταφέρει τελικά θα είναι να μας κάνει να μην βαρεθούμε ποτέ. Από την άλλη όμως, αν επιλέξω την πρόταση του Λουδοβίκου, τότε και πάλι θα τα έχω όλα αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα έχουμε εξίσου μια ενδιαφέρουσα ζωή γεμάτη ίντριγκες, δολοπλοκίες, μπλα, μπλα, μπλα… οπότε τι να επιλέξεις;» τον ρώτησε ενώ κάνοντας τα χέρια σαν ζυγαριά ανέβαζε μια το ένα της χέρι που κράταγε το ένα ταρτάκι πιο ψηλά και μία το άλλο.

«Κοίτα, έτσι όπως το παρουσιάζεις δεν έχει διαφορά…» παραδέχτηκε ο Φράνσις και εκείνη γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του παραμένοντας στην σιωπή ώστε να τον αφήσει να ολοκληρώσει τις σκέψεις του. «Αλλά είναι πράγματι πολύ δύσκολη απόφαση. Αν επιλέξεις την πρόταση της μητέρας μου τότε τα ψωμιά του παππού είναι πολύ λίγα. Αν πάλι επιλέξεις την πρόταση του παππού… δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ότι ο γιος μας θα φέρει το τέλος της...» της είπε με νόημα. «Και σε καμία περίπτωση, αν εννοεί τον θάνατο της, δεν θα μας φέρει καμία ευτυχία από την στιγμή που θα ξέρουμε ότι το παιδί μας λέρωσε τα χέρια του με το αίμα της για να μπορέσουμε να βρούμε εμείς την γαλήνη».

«Οπότε – από όσο καταλαβαίνω και διόρθωσε με αν κάνω λάθος σε αυτό…» του είπε ενώ κοιτώντας τα χέρια της τα έφερνε κοντά το ένα με το άλλο για να κάνει τα δύο ταρτάκια ένα. «Είσαι και εσύ σύμφωνος να παραμείνω στο σχέδιο Α» συνέχισε με νόημα ενώ καθώς τα έσμιξε και τα ζούλισε λίγο μεταξύ τους έφαγε μια μικρή μπουκιά.

«Δεν έχω ιδέα τι έχει καταστρώσει αυτό το δαιμόνιο μυαλουδάκι αλλά να είσαι σίγουρη ότι είμαι 100% μέσα» της επιβεβαίωσε εκείνος ενώ απέφυγε να σκεφτεί το σχέδιο για να μην καταφέρει να το διαβάσει ο παππούς του μέσα από το βιβλίο του που γραφόταν τώρα η ιστορία του όμως φυσικά και ήξερε τι ακριβώς εννοούσε.

Όποια και από τις δύο προτάσεις και να δεχόταν τότε θα ήταν αναγκασμένη να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της με τις τύψεις ότι εξαιτίας της κάποιος έχασε την ζωή του, είτε ήταν αυτός ο παππούς του είτε η μητέρα του. Από την άλλη όμως δεν μπορούσε να επιστρέψει αν δεν δεχόταν έστω την μια από τις δύο προτάσεις, οπότε εκείνη επέλεγε και τις δύο. Επέλεγε να τους κάνει να πιστέψουν ότι είναι με το μέρος τους αλλά το πραγματικό της σχέδιο ήταν να τους το γυρίσει μπούμερανκ όλο αυτό. Το πώς, παρέμενε μυστήριο για τον Φράνσις αλλά ότι και να έκανε ήξερε ότι μπορούσε να της έχει εμπιστοσύνη άλλωστε δεν θα μπορούσε ποτέ να βλάψει κανέναν από τους δύο τους και όχι γιατί και οι δύο δεν μπορούσαν απλά να πεθάνουν αλλά γιατί ΑΥΤΗ ήταν η Μάριαν. Προτιμούσε να κάνει τον εχθρό της να δει το λάθος του από τον να τον κάνει να της πληρώσει τον πόνο που της προκάλεσε με το ίδιο νόμισμα.

«Οπότε πως προχωράμε τώρα;» την ρώτησε με πραγματική περιέργεια.

«Τι θα έλεγες…» έσυρε τις λέξεις με έναν τελείως προκλητικό τόνο στην φωνή της. «…να εκπληρώσουμε το θέλημα της» τόνισε ανασηκώνοντας το ένα της φρύδι ενώ ζουλώντας τα ενωμένα γλυκά που κρατούσε ακόμα στο χέρι της, έβγαλε έξω την γλώσσα της και έγλυψε την μαρμελάδα πριν εκείνη στάξει επάνω της.

«Μμμμ…» μουρμούρισε ο Φράνσις τελείως εκστασιασμένος με κατακόκκινα μάγουλα από την έξαψη και ανάσα που γινόταν όλο και πιο γρήγορη. «…αν ήξερα πόσο ερεθιστικό προκαταρτικό είναι το φαγητό, σίγουρα θα είχα τρέξει στην κουζίνα να φέρω λίγο όταν το πρότεινες» παραδέχτηκε ενώ περνώντας την γλώσσα του πάνω από τα χείλια της έγλυφε την μαρμελάδα που είχε παραμείνει εκεί.

«Τότε…» του γύρισε εκείνη ενώ ζουλώντας λίγο παραπάνω το γλυκάκι που κρατούσε το έφερε κοντά στο στόμα του για να το δοκιμάσει και εκείνος. «Όταν σου προτείνω κάτι, να μου έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη» του είπε λίγο αυστηρά όταν εκείνος βγάζοντας την γλώσσα του έξω έκανε ακριβώς ότι είχε κάνει και εκείνη πριν.

«Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ ξανά την κρίση σου» της ορκίστηκε ενώ βάζοντας το χέρι του μέσα στην τσέπη της ρόμπας του, έπιασε το μικρό φιαλίδιο που του είχε δώσει ο παππούς του που ήταν διαφορετικό από αυτό που του είχε δώσει το προηγούμενο βράδυ και το έχωνε μέσα στο μπούστο της. 

«Αυτό σημαίνει ότι τώρα με εμπιστεύεσαι;» θέλησε να βεβαιωθεί ενώ του έδειχνε το μικρό φιαλίδιο που ήταν σφηνωμένο ανάμεσα στο στήθος της με την ματιά της.

«Με όλη μου την καρδιά»…………