I'm in Love With An Angel "34. Πεδίο μάχης"

Όταν με τον Κλάρις, τον Ζαν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν μαζέψαμε όσους περισσότερους μπορούσαμε για να έρθουν να καταθέσουν υπέρ της Κλερ, γύρισα στο σπίτι κατάκοπος. Δεν είχα κουράγιο να πάω στην προπόνηση. Δεν θα συνέβαινε τίποτα αν δεν πήγαινα και μια μέρα, άλλωστε αν το έκανα τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα.

Όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα η ανάσα μου κόπηκε αυτόματα στην μέση. Βλέποντας την να είναι ξαπλωμένη στον καναπέ και να κοιμάται δεν είχα ιδέα πως να νιώσω γι’ αυτό. Είχε γυρίσει για να δώσει ένα οριστικό τέλος ή για να προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση; Αν δεν έπαιρνα την απόφαση να την πλησιάσω δεν θα το μάθαινα ποτέ.

Καθώς γονάτισα δίπλα της, πέρασα το χέρι μου απαλά πάνω στα μαλλιά της και μόλις άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στο μέτωπο της πήρε μια κοφτή ανάσα και τα μάτια της άνοιξαν αυτόματα.

«Κρις» είπε με αγωνία ενώ προσπάθησε να σηκωθεί και καταλαβαίνοντας πια ότι ήταν εδώ για να διορθώσει τα πράγματα και όχι για να δώσει ένα οριστικό τέλος δεν την άφησα να συνεχίσει.

«Σσσσσ, εδώ είμαι» της είπα απαλά ενώ την παρότρυνα να ξαπλώσει και πάλι. «Δεν πάω πουθενά» την διαβεβαίωσα αλλά εκείνη δεν χαλάρωνε ούτε στο ελάχιστο.

«Κρις άφησε με να σου εξηγήσω…» προσπάθησε ξανά να πει αλλά βάζοντας το χέρι μου πάνω στα χείλια της κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Έχουμε χρόνο γι’ αυτά. Προσπάθησε να ξεκουραστείς λίγο» την παρακάλεσα και καθώς πήρε μια ανάσα τελικά άφησε το κεφάλι της να πέσει πίσω ηττημένα.

«Θέλεις να σε βοηθήσω να πας στο κρεβάτι για να είσαι πιο άνετα;» της πρότεινα και αμέσως ένευσε θετικά.

«Έλα» της είπα πιο ήρεμα πια ενώ βάζοντας το χέρι μου κάτω από τον αυχένα της την βοηθούσα να σηκώσει τον κορμό της για να καθίσει επάνω στον καναπέ πριν προσπαθήσω να την σηκώσω τελείως όρθια μιας και που δεν μπορούσα να την πάρω στα χέρια για να την μεταφέρω από την στιγμή που δεν είχα ακόμα ιδέα πόσο μεγάλη ήταν η ζημιά που είχε πάθει.

Όταν εκείνη έσφιξε τα δόντια και πάλεψε να κρύψει το πόσο πόνεσε καθώς ανασήκωνε τον κορμό της δεν κατάφερα άλλο να το συγκρατήσω μέσα μου.

«Μην μου πεις ποτέ ποιος σου το έκανε αυτό γιατί πραγματικά θα με κάνεις δολοφόνο» της είπα εννοώντας το και εκείνη αυτόματα με κοίταξε στα μάτια.

«Κρις…» με παρακάλεσε και καθώς κατάλαβα ότι πήγε να υπερασπιστεί και από πάνω το καθίκι που την είχε σακατέψει έγινα χειρότερα.

«Μην τολμήσεις να πεις κουβέντα γιατί δεν έχεις ιδέα πόσο τιτάνιες προσπάθειες κάνω αυτήν την στιγμή να σταματήσω τον εαυτό μου για να μην σου τα σούρω από την καλή και την ανάποδη» την προειδοποίησα και καθώς με κοίταξε με πληγωμένο ύφος, πήρα μια ανάσα και συνέχισα.

«Δεν είμαι ρομπότ Κλερ, έχω και εγώ τα όρια μου, γι’ αυτό σε ικετεύω, μην παίζει με τις αντοχές μου γιατί δεν σου υπόσχομαι ότι θα καταφέρω να συγκρατηθώ. Δεν μιλάω, δεν μιλάω αλλά αν το ανοίξω το ρημάδι δεν ξέρω πότε πρέπει να το κλείσω» εκείνη μένοντας στην σιωπή με άφησε να ξεσπάσω και προσπαθώντας να καλμάρω άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου πιο ήρεμα και προσπάθησα ξανά.

«Δεν πρόκειται να την γλυτώσει, θα την κάνουμε αυτήν την κουβέντα, αλλά θα την κάνουμε ότι θα είμαστε και οι δύο έτοιμοι γι’ αυτό, αλλά περισσότερο, όταν θα έχουμε την ψυχραιμία να ακούσουμε τι έχει να πει ο ένας στον άλλον. Εντάξει;» την ρώτησα και καθώς κατένευσε δίνοντας μου τον λόγο της, πήρα άλλη μια πιο ήρεμη ανάσα και συνέχισα πιο μαλακά.

«Τώρα έλα να σε βοηθήσω να κάνεις ένα ντουζάκι και να ξαπλώσεις…»

«Τα καταφέρνω και μόνη μου» προσπάθησε να με σταματήσει και την κοίταξα έντονα στα μάτια.

«Δεν σου ζήτησα την άδεια» της δήλωσα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της απηυδισμένα.

«Είσαι τόσο πεισματάρης» σχολίασε πνιγμένα με παράπονο και άφησα ένα ειρωνικό γελάκι να μου ξεφύγει.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο» της επιβεβαίωσα και καθώς τα παράτησε με άφησε τελικά να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.

Μόλις την βοήθησα να βγάλει την μπλούζα της και αντίκρισα τις μελανιές πάνω στο σώμα της έσφιξα τα δόντια μου με τόση δύναμη που έτριξαν. Δεν ήθελε να το δω αυτό αλλά πόσο θα μπορούσε να μου το κρύβει;

«Πόσο χάλια;» απαίτησα να μάθω παλεύοντας πολύ σκληρά να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

«Τρία ραγίσματα στα δεξιά πλευρά» απάντησε εκείνη ενώ παρόλο που είχε μελανιές και στα αριστερά πλευρά της ωστόσο, από ότι φαίνεται, εκεί δεν είχε πάθει ζημιά και μασώντας τα χείλια μου για να μην αντιδράσω απλά κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

«Μπες μέσα» της είπα οριακά ήρεμα και εκείνη χωρίς να μου φέρει αντίρρηση το έκανε.

Την στιγμή που τελειώσαμε γρήγορα με το ντουζ προσέχοντας να μην βρέξουμε τον νάρθηκα που είχε στο χέρι, την βοήθησα να πάει στο δωμάτιο μου. Αφήνοντας την για λίγο μόνη, πήγα στο δωμάτιο της και παίρνοντας στα χέρια μου ένα ζευγάρι εσώρουχα και μια μακριά πιτζάμα με ένα μπλουζάκι, γύρισα ξανά κοντά της. Βοηθώντας την να ντυθεί ξανά, πρόσεξα ότι το σώμα της έτρεμε ανεπαίσθητα αλλά ακουμπώντας το μέτωπο της δεν μου φάνηκε ζεστή.

«Κρυώνεις;» την ρώτησα την στιγμή που την βοήθησα να ξαπλώσει και καθώς μου ένευσε θετικά πήγα στο ντουλάπι του διαδρόμου και έβγαλα μια κουβέρτα.

Απλώνοντας την κουβέρτα επάνω της εκείνη γύρισε την ματιά της προς το ρολόι που είχα στο κομοδίνο μου.

«Θα χάσεις την προπόνηση σου» μου είπε αγχωμένα και χαϊδεύοντας τα μαλλιά της απαλά άφησα ένα φιλί πάνω στο μέτωπο της.

«Δεν θα πάω πουθενά. Προσπάθησε να κοιμηθείς και αν χρειαστείς τίποτα θα είμαι στο σαλόνι. Οκ;» την ρώτησα και αν και ήθελε πολύ να μου φέρει αντίρρηση γι’ αυτό, ήταν πολύ κουρασμένη για να το κάνει.

«Εντάξει» είπε παραιτημένη και κλείνοντας τα μάτια της άφησε την ανάσα της να βγει αργά από μέσα της.

Δεν μου άρεσε η όψη της. Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα γλυτώναμε τον πυρετό αλλά δεν είπα τίποτα. Δίνοντας της άλλο ένα απαλό φιλί πάω στα μαλλιά της, πήρα την απόφαση και έφυγα από το δωμάτιο αλλά δεν έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Μόλις μπήκα στο σαλόνι και αντίκρισα μπροστά μου τα μπουκάλια της μπύρας, τα τασάκια με τα αποτσίγαρα, την τσόχα αλλά κυρίως την τράπουλα που ήταν μαρκαρισμένη, το αίμα ανέβηκε απότομα στο κεφάλι μου. Πόσο μαλάκας έπαιζε να ήμουν πια;

Πιάνοντας μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών άρχισα να μαζεύω τον χαμό που επικρατούσε και δεν σταμάτησα μέχρι που μαγείρεψα και μια κοτόσουπα με πολλά λαχανικά για να την έχω έτοιμη για όταν ξύπναγε εκείνη. Την στιγμή που έκλεισα το μάτι και άφησα την κατσαρόλα στην άκρη για να κρυώσει το φαγητό, πήγα και έκατσα στον καναπέ για να πάρω μια ανάσα. Βλέποντας τα μπουκαλάκια με τα φάρμακα που ήταν πάνω στο τραπεζάκι, πήρα το ένα στο χέρι και άρχισα να διαβάζω την ετικέτα του. Ήταν παυσίπονα, από τα πιο ισχυρά και από όσο μπορούσα να καταλάβω από το σχεδόν άδειο ποτήρι με νερό που ήταν δίπλα στα μπουκαλάκια εκείνη είχε πάρει ήδη μια δόση από αυτά, γι’ αυτό και είχε πέσει σε λήθαργο και δεν είχε δυνάμεις να αντιδράσει όμως εκείνο το τρέμουλο δεν μου άρεσε καθόλου. Κάτι μέσα μου μού έλεγε ότι η νύχτα θα ήταν πολύ μεγάλη και δύσκολη.

Ακούγοντας ένα σιγανό χτύπημα πάνω στο τζάμι της μπαλκονόπορτας γύρισα το κεφάλι μου παραξενευμένος προς τα εκεί. Βλέποντας την κυρία Άντερσον, άφησα το μπουκαλάκι που κράταγα και σηκώθηκα όρθιος για να της ανοίξω.

«Καλησπέρα αγόρι μου, ελπίζω να μην ενοχλώ» είπε απολογητικά και κούνησα το κεφάλι μου αμέσως αρνητικά για να την διαβεβαιώσω ότι δεν ενοχλούσε.

«Όλα καλά;» ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου νευρικά.

«Το παλεύουμε» είπα την αλήθεια και αυτόματα ανησύχησε.

«Έγινε κάτι με την κοπέλα σου; Δεν την είδα το πρωί και ανησύχησα» είπε αμέσως εκφράζοντας τον λόγο που την είχε κάνει να έρθει μέχρι εδώ.

«Είχε ένα άσχημο ατύχημα και τώρα προσπαθεί να το ξεπεράσει…»

«Χριστέ μου» αναφώνησε και προσπάθησα να την καθησυχάσω.

«Είναι καλά… όσο δηλαδή μπορεί δεδομένου της κατάστασης της, αλλά σίγουρα για λίγο καιρό δεν θα είναι σε θέση να κάνει τις πρωινές της ασκήσεις» της είπα με νόημα και εκείνη κατένευσε με ένταση.

«Φυσικά, καταλαβαίνω απόλυτα. Το κορίτσι να γίνει καλά» είπε γρήγορα αγχωμένη πια για την κατάσταση της. «Όταν θα είναι σε θέση και πάλι να ξεκινήσει, πες της να περάσει από το σπίτι, εντάξει αγόρι μου;» με ρώτησε και ένευσα κουρασμένα θετικά.

«Θα της το πω, σας ευχαριστώ για την κατανόηση» της απάντησα ειλικρινά και έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό μου.

«Περαστικά να είναι και κουράγιο» μου είπε εκείνη παρηγορητικά και της χαμογέλασα ευχαριστώντας την με το βλέμμα μου.  

Μετά από αυτό δεν είπε τίποτα άλλο. Αφήνοντας με ξανά μόνο έκλεισα την μπαλκονόπορτα και έμεινα αναποφάσιστος για το τι έπρεπε να κάνω τώρα. Δεν μπορούσα να πάω να ξαπλώσω δίπλα της, φοβόμουνα τόσο πολύ μην μέσα στον ύπνο μου έκανα καμία κίνηση που θα την πόναγε αλλά από την άλλη πραγματικά δεν είχα άλλο κουράγιο να μείνω ξύπνιος. Τα πόδια μου, από την ψυχική κυρίως εξάντληση, δεν με κράταγαν καθόλου πια.

Γυρίζοντας στο δωμάτιο για να την ελέγξω, την βρήκα να κοιμάται πολύ βαθιά. Δεν κατάλαβε καν όταν την άγγιξα στο μέτωπο της για να δω αν είναι ζεστή, ούτε ένιωσε το φιλί που της έδωσα οπότε πήρα την απόφαση να την αφήσω μόνη. Ευτυχώς, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν έδειχνε να έχει πυρετό. Κάτι ήταν και αυτό, σκέφτηκα και καθώς έβαλα μια άνετη φόρμα πήγα και ξάπλωσα στον καναπέ.

Για την υπόλοιπη μέρα, οι μόνες στιγμές που ξύπνησε ήταν από κάποιον δυνατό πόνο και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να της δίνω κανένα παυσίπονο για να ηρεμίσει. Προσπάθησα να την πείσω να φάει και κάτι αλλά εκείνη δεν άντεχε να μείνει καθιστή στο κρεβάτι ούτε για πέντε λεπτά οπότε από ένα σημείο και μετά δεν την πίεσα παραπάνω. Μέσα στην ημέρα, μπορεί να μην σταμάταγε να κρυώνει και να τρέμει αλλά τουλάχιστον το μέτωπο της ήταν κρύο, όμως όταν έπεσε η νύχτα αυτό ανατράπηκε. Λίγο πριν πάω να πέσω για ύπνο εκείνη σήκωσε τόσο υψηλό πυρετό που πραγματικά τα χρειάστηκα. Βλέποντας το 40 και 2 στο θερμόμετρο το μυαλό μου πάγωσε τελείως.

Ευτυχώς εκείνη πιο ψύχραιμη από μένα, με ενημέρωσε ότι ο γιατρός στο νοσοκομείο της είχε δώσει μια αγωγή που της είχε τονίσει να την πάρει μόνο στην περίπτωση που θα σήκωνε πυρετό, οπότε μαζί με αντιπυρετικό της έδωσα και το επιπλέον χαπάκι και καθώς το πήρα απόφαση, έβαλα μερικά μαξιλάρια ανάμεσα μας για να βεβαιωθώ ότι δεν θα πέσω επάνω της κατά λάθος. Ξαπλώνοντας δίπλα της προσπάθησα να μείνω ξύπνιος και την περισσότερη νύχτα το κατάφερα. Ίδρωνε ξε ίδρωνε αλλά ο πυρετός εκεί ανένδοτος. Μέχρι το πρωί είχαμε καταφέρει να τον σταθεροποιήσουμε στο 38 αλλά εκείνη ήταν τόσο κατάκοπη που πραγματικά δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της και επιπλέον να αντιμετωπίσει το συμβούλιο στο κολέγιο.

Ήθελα όσο τίποτα να προσπαθήσω να την πείσω να παλέψουμε να το αναβάλουμε λίγο ακόμα αλλά ήξερα από την αρχή ότι θα ήταν μάταιος κόπος. Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι, από το ύφος της και μόνο μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν αποφασισμένη για όλα.

Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο του κολεγίου, μόλις αντίκρισε όλους όσους είχαν μαζευτεί για να την υπερασπιστούν πάγωσε.

«Σου το είπα ότι δεν είσαι μόνη» της ψιθύρισα στο αυτί και καθώς γύρισε να με κοιτάξει της χαμογέλασα ενθαρρυντικά.

Όταν ήρθε και ο Τότο με ένα χοντρό δερμάτινο χαρτοφύλακα στο χέρι, πήραμε τον δρόμο προς το γραφείο του διευθυντή. Με την Κλερ και τον Τότο να περνάνε στην αίθουσα του συμβουλίου, εμείς μείναμε πίσω και δώσαμε ένας, ένας τα ονόματα μας και περιμέναμε την σειρά μας για να καταθέσουμε. Εγώ επίτηδες είχα δώσει το όνομα μου τελευταίος και απλά έλπιζα να μας καλέσουν με την σειρά που είχαμε δώσει τα ονόματα μας. Ευτυχώς έτσι και έγινε οπότε είχα τον χρόνο να μάθω όλα όσα είχαν συμβεί μέσα από εκείνους που έβγαιναν από την αίθουσα μετά την κατάθεση τους.

Όλοι σχεδόν είπαν το ίδιο πράγμα. Η Κλερ ήταν έτοιμη να καταρρεύσει αλλά δεν τα παράταγε. Ήταν δυνατή, το ήξερα ότι ήταν και ήμουν πιο σίγουρος από ποτέ ότι όλα θα πήγαιναν καλά, μέχρι που με κάλεσαν για να καταθέσω.

Πριν μπω μέσα πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα αποφασιστικά. Δεν θα έφευγα αν δεν βεβαιωνόμουν ότι εκείνη θα έβγαινε αθώα. Θα έκανα τα πάντα για να το καταφέρω αυτό μόνο που δεν υπολόγισα από την αρχή τι ακριβώς με περίμενε, μέχρι που, αφού έδωσα την αρχική μου κατάθεση που αφορούσε την υπόθεση της, άρχισαν οι ερωτήσεις. Οι πιο προσωπικές ερωτήσεις, από αυτές που η Κλερ δεν ήθελε να μιλάει σε κανέναν. Το κακό δεν ήταν ότι τις απευθύνανε σε μένα, το κακό ήταν ότι ήταν μπροστά και ο Τζες για να ακούει τις απαντήσεις. Όταν τους καλέσανε μέσα για να τους πάρουν κατάθεση ήταν μόνη της με τον Τότο αλλά τώρα που δίναμε οι υπόλοιποι κατάθεση ήταν μέσα και ο Τζες με την μητέρα του και ακούγανε τις απαντήσεις μας οπότε τώρα δεν την γλύτωνε με τίποτα. Σίγουρα μετά από αυτό, όλο το κολέγιο θα μάθαινε το ιστορικό της και αυτό δεν θα το άντεχε με τίποτα.

«Οπότε μας λέτε ότι όσο καιρό γνωρίζεται την δεσποινίδα Ντόνοβαν δεν είχε επιθετικές διαθέσεις ούτε προς εσάς, ούτε προς κάποιον άλλον…» τόνισε ένας κύριος από το συμβούλιο που μου διέφευγε το όνομα του αυτήν την στιγμή.

«Όχι πότε» τον διαβεβαίωσα αλλά εκείνος δεν σταμάτησε εκεί.

«Είσαστε συγκάτοικοι, σωστά;» με ρώτησε και ένευσα αμέσως θετικά.

«Μάλιστα» επιβεβαίωσα.

«Και δεν έχετε έρθει σε σύγκρουση ποτέ;» μα που το πήγαινε;… αναρωτήθηκα αλλά δεν τον άφησα να δει την ανησυχία μου.

«Φυσικά και έχουμε έρθει, αρκετές φορές μάλιστα αλλά η Κλερ… συγνώμη εννοώ η δεσποινίς Ντόνοβαν…» διόρθωσα αμέσως και στην ματιά του είδα κάτι που δεν μου άρεσε αλλά δεν τον άφησα να με κάνει να χάσω την αυτοσυγκέντρωση μου. «…πάντα αποσύρετε πρώτη πριν αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει από τα όρια» ολοκλήρωσα την απάντηση μου με ύφος που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι του έλεγα ψέματα, άλλωστε δεν ήταν ψέματα.

«Την αποκαλέσατε Κλερ…» τόνισε σαν να είχε πιάσει λαυράκι. «Οπότε να υποθέσω ότι έχει δώσει και σε σας ψεύτικο όνομα;» ήταν περισσότερο μια διαπίστωση παρά κάποια ερώτηση.

«Γνωρίζω ότι την λένε Έιντζελ απλά δεν το χρησιμοποιώ γιατί σέβομαι απόλυτα τον λόγο που δεν θέλει να την αποκαλούνε με το πραγματικό της όνομα» είπα αμέσως με θάρρος και εκείνος σαν να με είχε πιάσει στα δίχτυα του συνέχισε πιο επιθετικά. 

«Γνωρίζεται και όλο το ιστορικό της;» με ρώτησε με νόημα.

«Μάλιστα το γνωρίζω» τον διαβεβαίωσα αλλά δεν του έφτασε.

«Και πως παρακολουθείτε από ψυχίατρο και ότι ακολουθεί μια συγκεκριμένη αγωγή με ψυχοφάρμακα;» συνέχισε και χρειάστηκε να βάλω όλη την δύναμη της ψυχής μου για να κρατηθώ ψύχραιμος.

«Δεν μου το έκρυψε ποτέ» επέμενα εγώ με απόλυτα σοβαρό ύφος.

«Και επιμένετε ότι η συμπεριφορά της είναι απόλυτα φυσιολογική χωρίς ακραίες διακυμάνσεις στην συμπεριφορά της» επέμενε εκείνος και χρειάστηκε να πάρω μια ανάσα για να καλμάρω πριν του απαντήσω.

«Κοιτάξτε… δεν ξέρω τι σας έχουν πει μέχρι τώρα αλλά εγώ που την ζω από πολύ κοντά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι μια απόλυτα φυσιολογική κοπέλα. Σχεδόν όλη την ημέρα ασχολείται αποκλειστικά με τα μαθήματα της και στον υπόλοιπο χρόνο που της απομένει κάνει ότι και ένας άλλος οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν προκαλεί ποτέ τις καταστάσεις και αν κάποια στιγμή υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το διαχειριστεί ξέρει πολύ καλά πότε να κάνει πίσω» του απάντησα αλλά εκείνος δεν φάνηκε καθόλου ικανοποιημένος από την απάντηση μου αυτή, αντίθετα περισσότερο μου έδειξε ότι δεν τον είχα πείσει καθόλου. 

«Και τα σημάδια στο πρόσωπο σας…» δεν τον άφησα να τελειώσει την φράση του.

«Δεν έχουν καμία σχέση με την δεσποινίδα Ντόνοβαν» τόνισα αυτόματα αλλά είχα αντιδράσει τόσο απότομα που έπρεπε να το σώσω για να γίνω πιο πειστικός. «Το ένα έγινε κατά την συμπλοκή μου με τον Σταν Μπρετ. Φαντάζομαι ότι θα γνωρίζετε ήδη τι έκανε το βράδυ του αγώνα. Και το δεύτερο ήταν από μια παρεξήγηση που έγινε εχθές με τον Έλιοτ…» έκανα μια παύση για να θυμηθώ το επίθετο του αλλά τελικά διαπίστωσα ότι δεν το ξέρω οπότε συνέχισα. «Συγνώμη δεν θυμάμαι το επίθετο του, όμως ότι σας λέω μπορούν να σας το διαβεβαιώσουν και όσοι ήταν μπροστά και στα δύο γεγονότα αυτά».

«Μου κάνει εντύπωση…» μουρμούρισε εκείνος σκεπτικός σαν να μην είχε δώσει καμία σημασία στα προηγούμενα μου λόγια. «Πως μια κοπέλα με τέτοιο ιστορικό κατάφερε να κρατηθεί και να μην επιτεθεί στον Σταν Μπρετ» συνέχισε και δεν έχω ιδέα πως κατάφερα ακόμα να κρατηθώ τόσο ψύχραιμος.

«Ακριβώς λόγου του ιστορικούς της, η δεσποινίς Ντόνοβαν ήξερε καλύτερα από εμάς ότι η κοπέλα την χρειαζόταν περισσότερο. Γι’ αυτό και άφησε εμάς να τον πάρουμε από επάνω της πριν εκείνη πάει κοντά της για να της παρέχει όλη την ψυχολογική υποστήριξη που είχε ανάγκη η κοπέλα εκείνη την στιγμή» του απάντησα με άνεση και εκείνος έριξε μια ματιά προς το μέρος του υπόλοιπου συμβουλίου. 

«Ο κύριος Τζες Τρουντ, προς υπεράσπιση του, μας ανέφερε ότι ενέργησε όπως ενέργησε λόγο της φήμης που είχε βγει για την δεσποινίδα Ντόνοβαν, ότι είχε οικονομικό πρόβλημα…» άκουσα να λέει ένας άλλος κύριος που δεν τον είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου και δεν είχα ιδέα ποιος ήταν.

«Ο κύριος, τρόπος του λέγειν, Τρουντ, το μόνο που ήθελε ήταν να την εκμεταλλευτεί» του επιτέθηκα εκτός εαυτού πια και εκείνος με έβαλε αμέσως στην θέση μου.

«Θα σας παρακαλέσω να προσέχετε τους χαρακτηρισμούς σας όσο είσαστε εδώ…» σημείωσε με αυστηρό τόνο. «Αλλά πέρα από αυτό, εσείς ισχυρίζεστε ότι αυτή η φήμη είναι ανακριβείς;»

«Φυσικά και είναι ανακριβείς…» αναφώνησα χωρίς να μπορώ να το συγκρατήσω μέσα μου. «Η δεσποινίς Ντόνοβαν ποτέ δεν εκμεταλλευτικέ καμία κατάσταση. Σας πληροφορώ ότι παρόλο που είμαστε ζευγάρι εκείνη επιμένει να πληρώνει κανονικά ενοίκιο για το σπίτι και όσο αφορά το φαγητό της και μέσα αλλά και έξω από το σπίτι το πληρώνει η ίδια» του απάντησα σχεδόν εξοργισμένος αλλά εκείνος δεν έδωσε και τόση σημασία στο ξέσπασμα μου, περισσότερο θα έλεγα ότι πίστευε ότι απλά το έλεγα μόνο και μόνο για να την υπερασπιστώ.

«Και που βρίσκει τα λεφτά;» με ρώτησε απευθείας ο κύριος που μου έκανε τις προηγούμενες ερωτήσεις και γύρισα προς το μέρος του.

«Δεν ανακατεύομαι με τα οικονομικά της, όμως από την στιγμή που ήμαστε όλη μέρα μαζί…» τόνισα. «και εκείνη δεν δουλεύει φαντάζομαι ότι την υποστηρίζει οικονομικά ο αδελφός της» του απάντησα πιο ήρεμα ελπίζοντας να μην είχα κάνει καμία γκάφα από την στιγμή που δεν ήξερα τι είχαν πει πριν ο Τότο με την Κλερ.

«Μας λέτε ότι πληρώνει κανονικά το νοίκι, οπότε υποθέτω ότι μπορείτε να το αποδείξετε αυτό» μου κάρφωσε στην μούρη αλλά δεν μάσησα μια.

«Άμεσα όχι…» μόλις εκείνος με κοίταξε με το ύφος που δήλωνε ότι με είχε πιάσει να λέω ψέματα συνέχισα πιο γρήγορα. «Βλέπετε η συγκατοίκηση μας είναι πολύ πρόσφατη και επειδή το σπίτι είναι στο όνομα μου, δεν την άφησα να μου πληρώσει το πρώτο νοίκι πριν κανονίσουμε τα διαδικαστικά ώστε να το κάνουμε νόμιμα» του είπα με άνεση και εκείνος καθώς πιάστηκε από αυτό το προχώρησε περισσότερο.

«Οπότε φαντάζομαι ότι οι κηδεμόνες σας είναι ενήμεροι» είπε την διαπίστωση του πονηρεμένος.

«Έχω μόνο ένα κηδεμόνα, την μητέρα μου και φυσικά είναι ενήμερη» τον διαβεβαίωσα.

«Για όλα» μου είπε με νόημα και έφριξα.

«Ναι, για όλα» του επιβεβαίωσα.

«Και παρόλο που γνωρίζει το ιστορικό της δεσποινίδας Ντόνοβαν συμφωνεί ακόμα για αυτήν την συγκατοίκηση».

Πραγματικά δεν είχα ιδέα πως κρατιόμουν και δεν του όρμαγα. Τι προσπαθούσε να καταφέρει με όλα αυτά; Βαλτός ήταν; Πλέον ήμουν πιο σίγουρος από ποτέ γι’ αυτό.

«Η μητέρα μου γνωρίζει τα πάντα και όχι απλά δεν έχει κανένα πρόβλημα για την συγκατοίκηση ή την σχέση μας αλλά επιπλέον μας υποστηρίζει και μάλιστα πάρα πολύ γιατί έχει γνωρίσει την Κλερ… την δεσποινίδα Ντόνοβαν θέλω να πω και ξέρει ότι μπορεί να της έχει εμπιστοσύνη» του απάντησα με ύφος που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει τα λόγια μου αλλά εκείνος δεν πειθόταν και τόσο.

«Οπότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει πρόβλημα να την ενοχλήσουμε για να μας επιβεβαιώσει όσα μας λέτε» με ψάρεψε και το πείσμα μου έγινε πιο ισχυρό.

«Όποτε θέλετε» τον διαβεβαίωσα και γύρισε την ματιά του σκεπτικός προς τα χαρτιά του πριν ρίξει μια ματιά προς τους υπόλοιπους.

«Πιστεύω ότι αυτά είναι αρκετά. Τι λέτε και εσείς;» τους ρώτησε και καθώς ένευσαν οι υπόλοιποι γύρισε ξανά την ματιά του προς το μέρος μου.

«Σας ευχαριστούμε κύριε Τρέβορ για την κατάθεση σας. Θα λάβουμε υπόψη μας όλα όσα μας είπατε. Προς το παρόν αυτά μας είναι αρκετά, αν χρειαστούμε κάτι συμπληρωματικό θα σας ξανακαλέσουμε» μου είπε σοβαρός και ένευσα θετικά.

«Ότι χρειαστείτε, θα είμαι απ’ έξω» του έδωσα τον λόγο μου και μόλις με άφησαν να φύγω, βγήκα από την αίθουσα του συμβουλίου.

Από την γρήγορη ματιά που έριξα προς την Κλερ πριν φύγω, είδα ότι εκείνη είχε χάσει πια κάθε της ελπίδα αλλά όχι και εγώ.

Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, πέρασα με αέρα μπροστά από την γραμματέα και καθώς βρήκα ένα σημείο που δεν θα μπορούσε εκείνη να με δει, αλλά περισσότερο να με ακούσει, έβγαλα το κινητό και κάλεσα αυτόματα την μητέρα μου. Μέχρι να απαντήσει στην κλήση μου η καρδιά μου είχε φτάσει στα πόδια μου αλλά όταν άκουσα την ευδιάθετη φωνή της τότε πήρα μια ανακουφιστική ανάσα. Δεν είχαν προλάβει να την καλέσουν οπότε είχα χρόνο να το σώσω.

«Καλώς το…» δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της.

«Μαμά θέλω την βοήθεια σου…» είπα γρήγορα λαχανιασμένος, με χαμηλή φωνή ενώ κοίταζα ταυτόχρονα γύρω μου να δω αν υπήρχε κανείς εκεί κοντά ώστε να ακούσει αυτήν την συνομιλία.

«Αγόρι μου με ανησυχείς, τι έγινε;» με ρώτησε αγχωμένα και κράτησα το κεφάλι μου για να καταφέρω να συγκεντρωθώ.

«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε πάρουν από το γραφείο του διευθυντή» της είπα μια και έξω και εκείνη έγινε χειρότερα.

«Γιατί τι έκανες;» με ρώτησε και πραγματικά δεν είχα ιδέα τι να της πω τώρα.

«Δεν πρόκειται για μένα αλλά για την Κλερ» της εξήγησα. «Αλλά δεν προλαβαίνω να σου εξηγήσω γι’ αυτό σε ικετεύω άκουσε με προσεκτικά» την παρακάλεσα και καθώς εκείνη μου έδωσε την άδεια να συνεχίσω συμπλήρωσα. «Ότι και να σου πουν, εσύ πρέπει να τους διαβεβαιώσεις ότι το ξέρεις… Ότι και να σου πουν» τόνισα ξανά και η ανάσα της κόπηκε στην μέση.

«Γιατί τι μπορεί να μου πουν;» ρώτησε πονηρεμένη και κράτησα την ανάσα μου.

«Πάρα πολλά…» της επιβεβαίωσα τις υποψίες της. «Και ίσως τα περισσότερα να μην σου αρέσουν αλλά σου το ορκίζομαι ότι μπορώ να σου τα εξηγήσω όλα αλλά όχι τώρα. Σε παρακαλώ μαμά, βοήθησε μας και θα σου πω τα πάντα, ότι θες, μόνο μην τους αφήσεις να καταλάβουν ότι δεν ξέρεις τίποτα γιατί τους διαβεβαίωσα ότι τα γνωρίζεις» είπα με μια ανάσα και έμεινα να περιμένω τις αντιδράσεις της. Εκείνη μένοντας για λίγο σιωπηλή τελικά είπε.

«Κλείσε και θα σε πάρω εγώ όταν θα έχω νεότερα» είπε τελείως συγκρατημένα χωρίς να εκδηλώνει το πόσο τα είχε πάρει αλλά δεν με ξεγέλασε ωστόσο έλειπε ακόμα κάτι.

«Μαμά…» είπα γρήγορα πριν προλάβει να κλείσει.

«Ναι;» με ρώτησε επιφυλακτικά.

«Το πραγματικό όνομα της Κλερ είναι Έιντζελ Ντόνοβαν» της είπα και έπεσε ξανά η απόλυτη σιωπή.

«Έχεις να δώσεις πολλές εξηγήσεις» μου δήλωσε και αναστέναξα.

«Το ξέρω, το ξέρω και υπόσχομαι θα το κάνω αλλά σε παρακαλώ βοήθησε μας να το ξεπεράσουμε αυτό και με την πρώτη ευκαιρία θα σου τα εξηγήσω όλα» της ορκίστηκα και τελικά, προς στιγμήν, υποχώρησε.

«Καλά» ήταν η μοναδική απάντηση που μου έδωσε πριν κλείσει την γραμμή και πήρα μια ανάσα για να πάρω κουράγιο.

Μπορεί να είχε νευριάσει αλλά την ήξερα την μητέρα μου. Τώρα ήμουν πιο σίγουρος από ποτέ ότι θα μας υποστηρίξει αλλά δεν θα μας άφηνε και έτσι. Μπορεί να έριχνε τα μούτρα της για να μας υπερασπιστεί αλλά μετά… τίποτα δεν μας γλύτωνε. Είχα απλά την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα έχει την ψυχραιμία να μας ακούσει πριν αρχίσει να ξεσπά.