Το κλειδί του παραδείσου "4. Μια καλή πράξη"

Περνώντας δίπλα από την στάση του λεωφορείου, είδε το τελευταίο λεωφορείο όπου περνούσε κοντά από το σπίτι της να πλησιάζει αλλά δεν στάθηκε για να το πάρει. Περπατώντας μέσα στην παγωνιά απολάμβανε αυτή την ήσυχη βραδιά προχωρώντας χωρίς προορισμό. Το να γυρίσει πίσω στο άδειο αλλά ζεστό της σπίτι θα ήταν μια λύση αλλά δεν ήταν έτοιμη ακόμα γι’ αυτό. Προτιμούσε να περπατά μέσα στο χιονισμένο τοπίο, να κοιτά τα χαρούμενα φωτάκια που αναβόσβηναν, να ακούει τα γέλια και τα τραγούδια που έρχονταν μέσα από τα σπίτια και με την φαντασίας της να νιώθει ότι είναι και εκείνη ένα κομμάτι της δικής τους οικογένειας.

Το κλειδί του παραδείσου "3. Νύχτα Χριστουγέννων"

Μόλις έβαλε και τον τελευταίο φάκελο μέσα στο ντουλάπι αποθήκευσης που είχε πίσω από την καρέκλα του γραφείου της, έβγαλε την αρμάδα με τα κλειδιά που είχε πάντα κρεμασμένα στον λαιμό της και το ασφάλισε. Κοιτώντας την ώρα πάνω στο ρολόι του τοίχου έτριψε το πρόσωπο της και πήρε μια ανάσα. Σήμερα πραγματικά είχε ξεπεράσει κάθε προσωπικό της ρεκόρ. Το ωράριο της κανονικά ήταν εννέα με πέντε αλλά εκείνη, όπως και κάθε άλλη μέρα, είχε έρθει από της οκτώ το πρωί και τώρα ήταν περασμένες έντεκα. Σε τι Ρεβενιών να πήγαινε και με τι κουράγιο, εδώ καλά, καλά δεν μπορούσε ούτε τα μάτια της να κρατήσει ανοιχτά.

Το κλειδί του παραδείσου "2. Το πνεύμα των Χριστουγέννων"

Βγαίνοντας μετά από πενήντα λεπτά από το μαγαζί με τα παπούτσια, η Εύα πραγματικά είχε αρχίσει να αφηνιάζει.

«Πενήντα λεπτά για ένα ζευγάρι παπούτσια;» αναφώνησε εξαγριωμένη αλλά η Τζασμίν αγνοώντας την έμεινε να χαζεύει την βιτρίνα με ένα συνεσταλμένο ύφος που έμοιαζε σαν να αποχαιρετούσε κάποιο αγαπημένο της πρόσωπο.

«Μην με αγνοείς εμένα;» ξεφώνησε σπρώχνοντας την για να απαιτήσει την προσοχή της.

Το κλειδί του παραδείσου "1. Χριστουγεννιάτικα δώρα"

«Καλημέρα σας. Έχετε καλέσει το γραφείο του διευθυντή του τμήματος αξιολόγησης. Είμαι η βοηθός της προσωπικής του γραμματέα Εύα Κύλιαν, πως θα μπορούσα να βοηθήσω;» ρώτησε η Εύα λαχανιασμένη καθώς απάντησε στην γραμμή λίγο πριν εκείνη προλάβει να κλείσει.

«Καλημέρα Εύα, είμαι η Σάρα Φίρμαν, η γραμματέας του αντιπροέδρου, τι κάνεις;» την ρώτησε ευγενικά η Σάρα χωρίς να δείχνει ίχνος δυσανασχέτησης στην φωνή της.

Το κλειδί του παραδείσου "Πρόλογος"

Το κλειδί του παραδείσου

Μέρος πρώτο

"Ψάχνοντας σε"

Σκοτάδι… ένα ατελείωτο σκοτάδι.

Τα μάτια του προσπαθούσαν να προσαρμοστούν. Ο πόνος στο κεφάλι τον διέλυε. Η μυρωδιά από μούχλα, τρυπούσε τα ρουθούνια του.

Σκοτάδι… κι άλλο σκοτάδι.

Πόσες αξημέρωτες νύχτες να είχαν περάσει άραγε;

Που βρισκόταν; Ποιοι ήταν αυτοί που σιγομουρμούριζαν πάνω από το κεφάλι του;

Σκοτάδι… ένα ατέλειωτο σκοτάδι… αυτό βρισκόταν μέσα του.